Nee, heb hier niet van genoten, zat na een kwartier al me af te vragen wanneer het was afgelopen, zat me af te vragen wat iedereen op dat toneel deed en kon er niet mee uit de voeten. Meestal ga ik nog wel voor acteerwerk, maar daar kon ik hier ook niets mee, want ik zag het gewoon niet gebeuren. Het leek een klassieke Nederlandse film: nutteloos bloot, iedereen kleedde zich uit om aandacht van het publiek te krijgen. Nou laat het dan maar en laat vooral Don Quichote zijn eigen karakter houden en niet mishandeld worden, zoals in deze voorstelling

Voor wie er nog mocht aan twijfelen : Johan Heldenbergh is een groot acteur! De Caligula van Steven Van Watermeulen zal eeuwig in onze hersenen gebrand blijven maar Heldenbergh komt verrassend dik in de buurt. Het is een rol die aanzet tot grootse prestaties maar je moet het dan wel doen. Heldenbergh legt het er allemaal wat dikker op en wat breder uitgesmeerd maar is al even imposant en pakkend.
De regie is al even knap. Ruëll maakt er een klare vorstelling van, soms humoristisch, soms hilarisch, veelal indrukwekkend.
De cast acteert homogeen en hoogstaand. Een grote voorstelling uit onverwachte hoek.

Ivo van Hove wil met deze feeks IETS ZEGGEN! Ik ben er alleen nog niet achter wat dat dan is. Hij maakt grote gebaren, is lekker bezig met symboliek maar wat zijn boodschap nou precies is, is me niet duidelijk. Terwijl hij toch alles meeheeft om weer eens een topvoorstelling te maken is dat alweer niet helemaal gelukt. Hij heeft een stel fantastisch acteurs die geweldig spelen, het decor is heel effectief en zelfs Hafid Bouazza heeft zich ingehouden en de tekst van Shakespeare met respect behandeld (i.t.t. bij Othello). Maar het wil maar niet gaan zweven, het blijven allemaal karikaturen op dat toneel. Ware liefde aan het eind? Het zal wel. De feeks van het Grote Hooft was inderdaad veel geloofwaardiger, deze feeks is niet gewoon kattig maar rijp voor een inrichting. Het lijkt wel of Van Hove niet van vrouwen houdt, hij geeft er in elk geval een heel erg eendimensionaal beeld van. Goede voorstelling (gaat dat zien!) maar geen toppertje.

Katharina in een koelkast.
Een symbool voor een ijskoude ontembare feeks of gewoon een bokkig meisje dat zich afzondert van de boze buitenwereld? Ivo van Hove laat dit in het midden in zijn eigentijdse bewerking van Shakespeares “The taming of the Shrew”. Op het podium van de Stadsschouwburg zijn twee ruimtes gecreëerd: het (glazen) huis van Baptista Minola en de overige ruimtes. Hierdoor zijn handelingen die zich binnenshuis afspelen voor publiek zichtbaar, terwijl tegelijk ook voor op het toneel gespeeld kan worden. Slim bedacht, maar helaas was het spel vaak in beide ruimtes erg flauw. De feeks (Halina Reijn) schreeuwde en stampvoette, waardoor dialogen nogal moeizaam van de grond kwamen. Verder liepen de mannen voornamelijk lallend over het podium met flesjes bier in de hand en oranje hoedjes op hun hoofd (Van Hoves variant op het Italiaanse carnaval?). Eigenlijk werd het stuk in de slotscène pas interessant. Toen noemde de - inmiddels getemde - feeks in een monoloog de taken van de vrouw, terwijl haar man Petruchio (Hans Kesting) in de zaal zat te luisteren. Geen schetterende muziek en rondvliegende stoelen meer, maar eindelijk toneel.

Het duurde maar vijf kwartier, maar ik had alle tijd om te denken aan “Die Stunde, da wir nicht von einander wussten” ( Peter Handke), de 100 kilometer die me scheidden van mijn slaapplaats en de volgende voorstelling die we gaan zien. Echt geboeid was ik dus niet. Dat ligt aan mij. Maar toch twee tomaten om me op te luchten! Daar staat tegenover dat er in het mozaiek waar de voorstelling uit bestaat, heel knappe staaltjes te zien waren. De choreografie in het eerste deel bijvoorbeeld. De act van de gebochelde, vooral. En de georkestreerde kakofonie van talen. Het licht en het decor niet te vergeten. En natuurlijk de aanstekelijke slappe lach van één van de toeschouwsters. Ongetwijfeld is er ook veel spiritualiteit voor mij verborgen gebleven. Dus, voor al die, niet helemaal aan mij bestede, professionaliteit, voeg ik de vier geweien die mijn metgezellen deze voorstelling voluit gunden, toe.

Deze voorstelling heeft twee kanten, zoals altijd een goede en een slechte kant. De goede kant is het spel van Reijn en Kesting en de rustige momenten, waar je wel de tekst verstaat en er geen dreunmuziek op de achtergrond is.
De slechte kant is al het andere. De studenten gaan zeer snel vervelen en zijn ook volkomen nutteloos, er is namelijk geen enkele strijd meer om Bianca, omdat ze dronken zijn.
De Feeks was geen feeks, maar eerder een jaloerse zus die een feeks ‘gemaakt’ is door de jaloezie. Dit betekent ook dat de feeks makkelijker te temmen is, omdat ze niet altijd zo geweest is, dit neemt veel van de spanning weg.
Er zaten wel nog sterke beelden in, zoals de koelkast. De ontgroeningsrituelen en de andere fetisjen waren aardig, werkten soms erg beklemmend, maar het is zo duidelijk, zo overdreven. Maar goed, ik heb al een betere versie van de Feeks door Het Groote Hoofd gezien, dus daar moet elke andere versie mee strijden en de TGA versie wint het voor mij niet van de HGH versie.

Ik ben diep onder de indruk. Deze voorstelling is creatief en van het begin tot het einde IN ALLES ter zake.
Het enige dat mij een beetje stoorde was de onduidelijkheid of de personages buiten het koppel Petruchio en Katharina om, nu een gedegenereerde volk moest voorstellen, of gewoon ‘het volk’. Was hier niet sprake van de klassieke walging die het volk bij de elite oproept? Daar is niets verhevens aan. Anderzijds valt de moeilijkheid om dat onderscheid in deze voorstelling te maken, misschien juist volkomen samen met de onduidelijkheid waarmee we wat dat betreft in de werkelijkheid ook te maken hebben. Wie zijn het volk en wie zijn de neerwaarts geëmancipeerden? Zou de moeilijkheid om dat verschil waar te nemen misschien een signaal kunnen zijn van de dreiging die van dit verschijnsel uitgaat?
Belangrijker was het tegengeluid dat werd geformuleerd op het holle rondzingen van ons cultuurpessimisme. Halina Reijn en Hans Kesting (de twee spelers van bovengenoemde personages) toonden een oplossing waar veel moed voor nodig is. Het kwam neer op liefde, maar wel een vorm die nogal wat van de betrokken partijen verlangde. De beloning leek in ieder geval groot genoeg om het er zelf ook eens op te wagen.
Kan een voorstelling zo goed zijn en zo hard terugschreeuwen (in overdrachtelijke zin) dat ze het geklungel van een hele natie eenvoudigweg overstemt? Helaas, dat kan niet, maar deze ‘Feeks’ heeft wel alles in huis om die gedachte los te maken.

U mag weten dat Terra absoluut mijn favoriete jeugdtheatergroep is. Ze maken al jaren fantastisch poppentheater met een enorm gevoel voor het bespelen van hun figuren. Nu dus ook weer hoopvol naar het theater gereden met op de achterbank mijn nichtje van zes.
Voor de voorstelling begint, zijn wij allebei al bezig met speculeren over wat er allemaal gaat gebeuren met de decorstukken, die al op het toneel staan. De lange sokken… van wie zouden die zijn?
De voorstelling begint en meteen herken je de stijl van Terra; vrolijk, gek, soms ingetogen, spannend en echte poppenspelers aan het werk. Nu heb ik toch één kanttekening aan het geheel (met pijn in m’n hart). De liedjes voegen voor mij erg weinig toe aan het geheel. Waarom kiezen voor een musicalachtige voorstelling als het zoveel mooier wordt als je dat gedoe weglaat. Natuurlijk zijn “Kikker” en “Dolfje Weerwolfje” een groot succes geweest, dus waarom geen herhaling van zetten. Maar de vaart wordt een beetje uit de voorstelling gehaald en de teksten zijn vaak erg moeilijk te verstaan. Jammer, want de rest is weer prachtig. Mijn nichtje is (en dat vind ik toch het belangrijkste) helemaal in de wolken van Kleine Ezel en zijn vriendjes!

Wederom een prachtige Delfgaauw gezien. Een man, een paar stukken stof, wat maskers en vooral een enorme dosis verbeeldingskracht. Dat maakt Fred Delfgaauw tot een ware poppenspeler. Naar mijn mening is dat iemand die zijn pop zodanig kan bespelen dat hij zichzelf weg kan spelen en de figuur volledig tot leven kan wekken. Dat talent heeft Delfgaauw en beheerst dat tot in de perfectie.
Waarom dan toch een tomaat? hoor ik U denken. Die ene tomaat is voor de duur van de voorstelling. Fred Delfgaauw heeft een beetje de neiging (eerder opgevallen in de voorstelling “Kronkels” over Simon Carmiggelt) om verhalen erg uit te rekken. Daardoor zakt het tempo van de voostelling soms een beetje. Sommige elementen mogen van mij meer gespeeld worden en minder verteld. Zeker voor zo’n beeldende voorstelling. Maar verder heb ik weer genoten!

Wat een mooie voorstelling zeg!! Vanavond heb ik hem voor de tweede keer gezien en ik viel bijna weer jankend van m’n stoeltje af. Het stuk is heel helder, het spel van de acteurs verassend, veelzijdige personages worden krachtig neergezet. Verbazingwekkend hoe zo’n dramatisch verhaal toch prettig blijft om naar te kijken. Een aanrader dus, deze moet je absoluut gezien hebben!!!