Mooi, mooi, mooi, mooi, mooi!
Oscar van Woensel superbijzondere speler, heeft iets heel dreigends, misschien lag dat aan het verhaal, maar ik vond het heerlijk om te zien, zo onvoorspelbaar.
Zo losjes spelen, ik dacht dat ze improviseerden, maar ik zag naderhand het tekstboek en niks daarvan.
De eerste keer dat ik Dood Paard zag, maar niet de laatste dat beloof ik u!!!

Ik vind dit toneelstuk een meesterwerk en de recensies waren juichend, dus ik wou het graag zien, maar het viel tegen, althans ik vond het heel zwaar, echt bloedvermoeiend om naar te kijken. Itt de officiele recensenten vond ik het jonge paar prettig om naar te kijken, wel verfrissend naast het zware van Bert Luppes en Ria Eimers, want het zat vooral bij hen. Zij hebben goeie stemmen en een fantastische tekstbehandeling, maar ik had ze ook wel willen horen fluisteren of stotteren of zoiets.
Of misschien werd ik wel gewoon moe van het geschreeus.
Het lijkt me trouwens wel een ontzettend moeilijk stuk om te spelen, vooral dagelijks.
Maar gelukkig voor ons brak Bert Luppes aan het eind, hij ging huilen, althans vechtend tegen zijn tranen zei hij zijn laatste teksten en hij werd daardoor heel ontroerend. Ik moest zelf huilen.
Uiteindelijk was het dus een heel goed stuk om gezien te hebben: acteren op het scherpst van de snede!

Ja de theatermaker, wat moet ik er over vertellen?
Mooi decor en kostuums, geweldige muziek keuze, alleen wat ik jammer vond aan het begin van de voorstelling is het niet goed te verstaan door die muziek die er heel knalt.
Dat vind ik jammer, aangezien Thomas de Bres helemaal in het niets valt daardoor, ook nog verder in de voorstelling is het af en toe moeilijk te verstaan, maar na van loop van tijd, hoor je meer, ook vond ik het moeilijk om in de voorstelling te komen, waarschijnlijk door die lappen tekst die Thomas opdreunt 2 uur lang.
Maar hij zet een een geweldige prestatie neer, om 2 tot 2,5 uur lang aan een stuk door te praten en de wereld verrot te schelden, echt stond er versteld van dat hij niet zijn tekst vergat. Voor de rest de andere spelers, hebben geen tekst op Paul Disbergen, ELisa Beuger en Jeroen van Venrooij na, maar die stille aanwezigheid van de andere spelers, maakt het fasinerend om toch naar ze te kijken.
Ja Thomas, mijn droppie, geweldig!
Op die tomaat na, heb ik een prachtige voorstelling gezien, vooral het einde, dat in een keer, het licht pats uit gaat op een zin die hij zegt.
In de tekst hoor je ook, ik wil mijn voorstelling dat het compleet donker is dus ook het nooduitganglichtje, nou ik zat telkens naar het lichtje te kijken of het daadwerkelijk ook uit zou gaan als het donker werd. hahahahahahahahhaa.
Top voorstelling, top spelers, top decor en top kostuums, weer een prachtige meesterwerk van de Heer Thange.

Ik ben bij de Paardenkathedraal een soort van decorstuk, zo vaak ben ik er, aangezien ik er zelf ook speel.
Nou dit keer was ik naar de vader gegaan, regisseuse Paula Bangels heeft weer een staaltje regie neergezet. De voorstelling met onder andere Jaap Spijkers, Eva van de wijdeven(Dunya&Desie)waren boven mijn verwachtingen echt geweldig, eva een heel lief en fragiel meisje en toch zulk spel. En Jaap SPijkers, ja die jaap kan er wat van, echt geweldig die acteur heb 2 uur lang ademloos zitten kijken naar de voorstelling, al had ik bij sommige momenten wel, van kom op mensen, beetje tempo erin.
Bas Keijzer zetten wel een hele hylarische dokter neer, kortom leuk en top voorstellinkje!!!!!!
Bravo!!!!

“Honey” is de ramprol in dit meesterwerk. Zonder ruimhartige hulp en bijstand van de regie wordt dat een onmogelijke opgave. Voor elke actrice, en zeker voor een betrekkelijk onervaren actrice. Al helemaal als George gespeeld wordt door een geweldenaar die alle aandacht wegzuigt. Bij De Koe gaat dat niet goed, las ik bij Iwein (lees die Mooser!) en bij O.T. loopt dat ook fout af. Sorry, veel woorden voor één minpunt. Want overigens is het wat het hoofdgerecht betreft, smullen geblazen. Deze Martha en George verkennen de elasticiteit van hun liefdesrelatie totaal. En blijken uiteindelijk droever en wijzer meer dan boos en vilein. Met een Bert Luppes die de hele gespannen ingewikkeldheid van zijn personage tot uitdrukking brengt. Subtiel én heftig - geweldig!

ik vond het echt geweldig…
heel mooi ik kwam voor marc-marie en ik ben blij dat ik geweest ben hij maakt heel het stuk compleet!! in het begin werd een beejte te veel gepraat door jeroen waar ik mijn concentratie er niet bij kon houden dat was saai maar meschien vond ik dat aleen doordat ik marc-marie wou zien hahah …nee ik vond het echt de moete waard ik ga zeker nog een paar keer xxx janneke

Scherpe, aktuele teksten met goede muziek die, haast onopvallend, heel mooi mengde met het spel (al kwam het de verstaanbaarheid niet altijd ten goede).
Goed spel van de akteurs. Ik moest in het begin even wennen aan hun continue geratel, waarbij ze vrijwel direkt op elkaar reageerden zonder te incasseren, maar dat was op den duur wel effektief; het feit dat je daardoor na 70 (!)minuten weer buiten stond (weliswaar met een licht houten kop), maakte het extra doeltreffend.
De teksten waren overigens af en toe zo expliciet seksueel getint, dat ik even hoopte dat het meisje echt uit Wit-Rusland kwam. Complimenten voor haar stille spel en de muzikanten.
Al met al een geslaagde voorstelling.

Ik vond het stuk aanvankelijk heel leuk, veel te zien, veel vaart, de brallende studenten/voetbalfans/koninginnedagidioten whatever, niet erg fijnbesnaard, maar wel amusant en een interessante invulling, maar met name in het tweede gedeelte van het stuk stoorde de tekstbehandeling me - veel te veel pauzes, energie die inzakt, acteurs (Spitzenberger bijv) die zichzelf erg interessant lijken te vinden, maar het niet zijn, integendeel. Mooie vondsten, de ijskast en Kesting die er bovenop gaat liggen e.d., maar waarom likt hij Katherina’s plas op van de tafel? Waarom niet van haar been? Het lijkt dan meer op effektbejag dan het tonen van liefde; net zoals dat hij in de zaal moet gaan zitten voordat zij haar monoloog zegt. Dat soort dingen helpt niet de spanning vast te houden, maar die was er toch allang uitgepauzeerd door iedereen. Ik had neiging, toen die zelfvoldane troep aan tafel zat te klieren met de pizza, te schreeuwen: waar is Shakespeare godverdomme.
En omdat iedereen al weg is, als zij haar monoloog zegt, mis je het wraakgevoel. Jammer! Kesting was goed, maar precies hetzelfde als in Kruistochten, dus niet zò goed.
Halina was de enige die ik goed kon verstaan, zelf als ze heel zacht praatte, maar ik vond de monoloog niet goed. Volgens mij kwam ook dat door de vele pauzes die ze nam (dat deed ze, leek mij, om de tranen tegen te houden die er toch wel kwamen) - dat was jammer, want de kracht was weg en de muziek die daarna kwam vernielde helemaal alles, supervet erbovenop.
Is Van Hove bang voor stilte? Maar desalniettemin, ik zou het nog wel eens willen zien, want er was veel te zien en uiteindelijk vind ik zo’n vormgeving wel lef. En er liepen 1 of 2 acteurs rond met uitstraling. Daar ben ik nieuwsgierig naar. En ik vond Kesting en Halina wel veel lef hebben in hun akties en dat was ook mooi.

De hoofdrolacteurs maken elkaar af. En spelen virtuoos. Dat raakt je. Toch hadden ze van mij nog wel iets lelijker mogen worden, want Bert en Ria blijven iets ijdels hebben. De voorstelling heeft veel vaart en het is haast zonde dat de pauze daar een gat in slaat. Bij het publiek sloeg de vermoeiing toe en dat hadden de hoofdrolspelers niet verdiend.

Het blijft jammer dat de twee mooiste rollen van het wereld- toneelrepertoire in het zelfde stuk zitten als de twee rottigste. Waar de problematiek van Martha en George tijdloos blijkt, is die van Nick en Honey hopeloos nietszeggend geworden. Nick en Honey zijn al ondankbare rollen en dat wordt in deze voorstelling alleen maar erger! Met Honey als dieptepunt: was het regie of onvermogen van de actrice? Voor haar de tomaat!

Beter dan het boek! En het is toch echt een goed boek, alleen soms een beetje wijdlopig maar dat is mooi ingedikt in dit stuk. Heel erg goed geacteerd en wat een goeie band was dat zeg! Toen ik binnenkwam schrok ik even van al die troep op het toneel maar binnen twee minuten zag je dat niet meer. Je ziet alleen die puber ronddwalen in een wereld die hij niet begrijpt. Knap hoe ze de aandacht van het publiek 2,5 uur vasthielden. De acteurs verkleedden zich op het toneel of ruimden kabels op maar dat ging allemaal heel organisch, het leidde niet af en ik had alleen maar oog voor die arme Vernon Little. Super!