De jonge mannen die, verblind door haar geile gekronkel, de wulpse Bianca aanbidden, steken de draak met de banale manier waarop bierdrinkende voetballiefhebbers en koninginnedagvierders tegenwoordig de tijd doden. Veel gezang en schunnige grappen dus.
Maar die ogenschijnlijk platte lol heeft een kritische ondertoon. Ik geneer me er dus niet voor dat ik er hard om moet lachen.
Alsof het hem geen enkele moeite kost, zo ontspannen superieur zet Hans Kesting ondertussen de zelfbewuste Petruchio neer, de temmer van de feeks. Halina Reijn krijgt daardoor alle ruimte voor haar adembenemende vertolking van Katharina. Tenminste vanaf het moment dat het duel met Kesting echt begint. Want dat gegooi met water en kussens in het begin?
De boodschap die we aan het eind mee krijgen, lijkt te zijn dat je alleen met onconventionele liefde aan de leegheid van het bestaan kunt ontsnappen. En dat een paar schrammen en blauwe plekken dan wel het minste is wat je daarbij moet kunnen verdragen.
Wat een subliem geregisseerde chaos!
En wat kan goed geënsceneerde lelijkheid op het toneel toch ongelooflijk mooi zijn!

Leuke voorstelling, erg gelachen. Misschien nog iets te braaf? Het werd namelijk nergens écht pijnlijk. Dat je dacht: ‘Oei, nu is ze écht gekwetst/kwaad/hulpeloos/ontredderd/…’

Dansje van Trudy op ‘Paradise’ van Meat Loaf was natuurlijk geweldig (‘Do you love me forever’ ). Met een vollere zaal had dat het verdiende gejoel en geklap opgeleverd.

Tip voor wie nog gaat kijken: lees vooraf ‘De drie zusters’ , dan valt er des te meer te genieten. Mooie vondst is dat de parallel met het toneelstuk van Anton Tsjechov ook is terug te vinden in de vorm van de voorstelling: ‘ik wil naar Moskou, maar ik ga niet’ wordt vertaald naar ‘ik wil naar de wc, maar ik ga niet’. (De weg werd namelijk versperd door een gevaarlijke hond.) Daarnaast is er genoeg ruimte om het over andere dingen te hebben, want elk personage heeft zo haar eigen probleem: een gokverslaving, een gestrande buitenechtelijke relatie of de erfenis van een door het socialisme geobsedeerde vader. Genoeg stof voor een vermakelijke voorstelling die ook nog ergens over gaat.

De laatste jaren weten de Mugmetdegoudentand-acteurs me steeds weer te ontroeren.Zo ook nu weer,tijdens de voorstelling Brunhilde.Het spel was puur,ongecompliceerd en natuurlijk,waardoor je direkt in aanraking komt met je eigen emoties.Lach en traan -uitingen van herkenning- wisselen elkaar af.Net als het spel is ook het decor ontdaan van al het overbodige en heeft daarmee een kinderlijke eenvoud die mij enorm aanspreekt.

Gewoon weg schitterende voorstelling. Iedereen moet die nog gaan zien.
Prachtige acteurs.

Een supermooie voorstelling. Ik heb er intens van genoten.Ontroerend ook door het ontbreken van fratsen Jammer dat ik niet 8 geweien mag geven.het spel was intens, de spelers aan elkaar gewaagd, dekor: juist door het ontbreken van veel poespas kom je tot de kern.Mug met de goudentand geeft iedere keer themas aan die ik eigenlijk nog wel langer en breder uitgewerkt zou willen zien.Ik volg de spelers al langer en ze worden hoelanger hoe meer zichzelf. Dat belooft nog veel.

Allereerst: ik ben fan van Toneelgroep Amsterdam. Ik heb van bijna alle voorstellingen dit seizoen buitengewoon genoten en keek dus al heel lang uit naar Het temmen van de Feeks. Want met zo’n cast kan het toch bijna niet fout gaan, dacht ik.
Ik heb de voorstelling inmiddels twee keer gezien. De eerste keer (de premiere) heb ik me prima vermaakt. De tweede keer vond ik het véél beter (waarschijnlijk premierezenuwen zullen we maar zeggen.) Reijn en Kesting zijn beide briljant. Het is heerlijk om naar hun eerste zoenscene te kijken, ze klikken. Dat zie je ook buiten de voorstelling als ze samen staan. Er is iets. Ook is het erg fijn om eindelijk weer eens lekker ensemble te zien, niemand valt weg, iedereen heeft een rol en speelt haar of zijn (meestal zijn, het podium staat vol met mannen, of liever gezegd; studentenballen) rol ook met volle overtuiging.
Toch is er iets fout gegaan. Ik heb veel gelachen, maar ik ben niet echt geraakt. En dat vind ik jammer. Toch is het wel een voorstelling om gezien te moeten hebben, al is het alleen maar om de geweldige cast en het geweldig mooie decor. Ivo van Hove ten voet uit. En dat is positief bedoeld.

Ik heb niks met bewegingstheater, en nog minder met mime. Dacht ik. De voorstelling Eiland heeft me bekeerd. Wat een prachtig stuk, wat een mooie mensen en wat een intrigerend decor. De opening is ijzersterk en kreeg zelfs de vele ckv-ers in de zaal stil. Met de eerste man-met-koffer begint vijf kwartier puur theaterplezier. De groepsscenes zijn indrukwekkend, de een-tweetjes vaak ontroerend.De kleine (regie-)vondsten die steeds opduiken zijn geweldig. Ik ben om, geen woorden maar daden!

Jammer. Alleen de muziek was wel goed, maar het was geen concert. Verder was het huilen met de pet op. Waarom durft niemand tijdens het maken te zeggen dat het niks is? Elk gezelschap gooit er toch wel eens iets tussenuit omdat het mislukt? Al die grote namen zijn toch meer acteurs en echt geen schrijvers/theatermakers, wat overduidelijk en pijnlijk duidelijk wordt in deze voorstelling: je ziet vooral respectabele burgermannen en meisjes die het fijn vinden om in de buurt te staan van de ‘groten’ van het toneel. Dus gewei voor de muziek en tomaten voor de rest.

Mededogen, ik had mededogen na het zien van deze voorstelling. Acteurs, musici en regisseur hadden overduidelijk alles in het werk gesteld om er nog iets van te maken. Het bleef een troosteloos rariteitenkabinet. Gijs Scholten van Aschat lijkt mij oprecht en vrij van pedanterie, toch dacht ik steeds aan een schoolvoorstelling. Geschreven door zo’n enthousiaste leraar die misschien ooit ambities koesterde, maar die nu op deze manier zijn overdenkinkjes kwijt moest. Iedereen een rolletje, verwijzingen naar de klassieken -de bijbel in dit geval-, nooit sprankelend. Wat op papier een enerverend uitgangspunt lijkt, een ingenieus plot, gaat als theatertekst volkomen de mist in. Een gouden tomaat laat ik maar achterwege.

Sterk spel van zowel Arjan Ederveen als Joop Admiraal en alle overige spelers. Ik begrijp de totale afkraking niet die sommige recensenten deze voorstelling meenden te moeten aandoen. Het stuk zit goed in elkaar en is wel degelijk om te lachen. Het is een rasechte Ederveen en dat is echt iets om naar toe te leven.