Toen de cassiere van de schouwburg Amstelveen ons aankeek en zei: “dat is dan 74 euro samen”
dacht ik dat ik niet goed verstaan had. (37 euro p.p., voor een try out!) We hebben ons omgedraait en zijn linea recta weer in de bus terug gestapt en iets leuks gaan doen.
Ter vergelijking, van dat bedrag kan ik vier keer naar een voorstelling in Frascati +koffie, dat doe ik dan toch liever.

Een raad van een amateur : blijf van nooit gespeelde stukken af! Er is doorgaans een reden waarom ze niet gespeeld worden.
Dat geldt ook hier, wat een kloddertekst! Akkoord, Von Kleist maakt het dikwijls bont met ongeloofwaardige, bij het haar gegrepen plots (denk maar aan het eerder dit seizoen door Amsterdam gebrachte Keetje von Heilbronn) maar dit slaat alles. Lijken met afgesneden pinken die dan toevallig in een kookpot gevonden worden. Een nauwelijks te volgen plot van twee clans waarvan de beweegredenen amper te vatten zijn. Een Shakespeareiaans eind namelijk quasi iedereen dood, maar dan veel slechter aangebracht. En wat een woordenvloed!
De barrelanders hebben er een frisse tint willen aan geven, zoals we dat van hen gewoon zijn. Ze becommentarieren het stuk soms zelf, zetten een aantal dingen dik in de verf. Maar het werkt niet. Veel drukte om niets, lijkt het wel. Met een woordenbrij, dan nog aan hels tempo gebracht, waar men alleen behoorlijk moe van wordt.
Het blijft hartverwarmend om deze jonge bende bezig te zien met de grote teksten uit de wereldliteratuur (Canetti, Dostojevski, Torquato, enz…) maar deze keer hebben ze zich verkeken op een kloddertekst.

“Van Hove & Versweyveld zijn terug! Het is natuurlijk theater met een gimmick maar daar zijn ze nu eenmaal schitterend in.” Ik schreef dit al bij Scènes uit een Huwelijk, hij is hier onverminderd van toepassing. En terug weet Van Hove zijn cast tot een homogeen, stevig spel te bewegen. Halina Reyn en Hans Kesting krijgen alle kansen om te bewijzen welke superacteurs ze wel zijn. Hoe Reyn de eindmonoloog, die in onze oren je reinste vrouwenonderdrukking is, imponerend weet te brengen en hoe Van Hove de rest van de tekst dan maar in één beeld weet te vangen, het is klasse.
Versweyveld zet de productie toch weer neer in een knap maar functioneel decor. Wat een breed palet heeft die man toch.
En passant laat Van Hove de degeneratie zien van een deel van “ons volk” dat half-racistisch en dik nationalistisch is, quasi-hooligans (en in Vlaanderen kwamen daar de verwijzingen naar het Zwart Blok bovenop, gemakkelijk scoren is dat maar scoren is het zeker). Het is de in trouwkostuum uitgedoste Petruchio die op zijn trouwdag vestimentair niet past bij de in Oranje-Boven-attributen uitgedoste feestgangers. Dat uitgerekend de feeks en haar onbehouwen temmer zich geleidelijk uit dit milieu verheffen is prachtig aangegeven. Subtiel (en grote klasse) hoe deze “ontbolstering” in beeld wordt gebracht.
Amsterdam, en dan vooral Van Hove-Versweyveld, is goed op dreef, dit is weer een hit. Er zaten nogal wat studenten in de zaal, al dan niet verplicht, maar die gingen uit de bol. We kunnen ze geen ongelijk geven.

Ja, dit is het soort voorstellingen waar ik van kan houden. Rustig, goed spel en mooie teksten.
Waarom de personages in die ene ruimte zijn is me niet duidelijk geworden, maar dat geeft niet. Ik vind het heerlijk om te kijken naar mensen die op het eerste gezicht normaal uitzien, maar langzaam veranderen in een soort gekken opgesloten in hun herinneringen.
Genoeg rust om na te denken, mooi licht en prachtige mise en scenes. Je moet er van houden, maar dat doe ik.

Typisch voorbeeld van een ‘dumbed down’ voorstelling van een prachtig stuk. Ik zette me al schrap toen Mozart het toneel afstapte om vervolgens ‘out of character’ grapjes te gaan maken over ‘moeilijke’ begrippen uit de muziek. “Nee, ik weet ook niet wat dat betekent.” Ha ha, maar niet heus… Waarom moet in Nederland altijd alles wat naar culturele ontwikkeling of diepgang ruikt meteen worden weggelachen?

Naast dit anti-intellectualisme was er meer waar ik me aan stoorde: de slecht verstaanbare liedteksten, de afschuwelijke ‘moderne’ muziek en de speciale defecten - pardon - effecten. God weet waarom er plotseling A4’tjes uit de lucht komen vallen. Zal wel drama zijn. Oe, er beweegt iets op het toneel! Spannend!

Nou ja, spannend… De mise-en-scène was totaal gespeend van dramatiek: een onderonsje behoudt nu eenmaal meestal maar weinig zeggingskracht wanneer dit wordt uitgespeeld op tien meter afstand. Ja, goede acteurs overleven zoiets wel, maar dan moet je die wél inhuren, in plaats van dat je musici tot acteurs bombardeert — ze deden dappere pogingen, en konden heel mooi stilstaan, maar ik heb meer dan eens mijn lachen moeten inhouden. Wat een poppenkast!

De acteerprestaties kwamen nergens boven musicalniveau uit, met uitzondering van die van Huijbregts: hij was de enige die de ‘throughline’ van zijn personage vasthield en iets in de richting van acteerinstinct aan de dag legde. Voor hem is dan ook het gewei. Ik hoop van harte dat hij hierna iets beters te doen krijgt.

En dan Jeroen Krabbé… “Krabbé, kap ermee!” zou ik willen zeggen. Ik heb hem altijd al een saaie vent gevonden, maar dit optreden was gewoon gênant: hij dwingt ons om urenlang naar zijn eentonige stemgeluid te luisteren en trakteert ons op derderangs huil- en schreeuwscènes waarbij je wordt overmeesterd door plaatsvervangende schaamte. “Hij sleurde hem mee naar de H-E-L!!!”

Eén tip, Jeroen: nooit spelen wat je vertelt, en nooit vertellen wat je speelt.

Ja, je zou zeggen dat hij na zoveel jaar in het vak (God weet waarom…) wel iets aan inventiviteit of diepgang zou hebben gewonnen, maar nee: hij blijft de saaiste ‘serieuze’ acteur van Nederland. Voor mij hoeft deze comeback dan ook geen vervolg te krijgen.

Maar goed, het publiek ging na afloop (uiteraard) als één man staan, inclusief de twee mensen achter mij, die er eerder niks aan leken te vinden en er zelfs doorheen zaten te praten. Raar volk, die Nederlanders: zet ze een bord zouteloze prut voor, dan eten ze dat met tegenzin leeg om je vervolgens heel hartelijk te bedanken voor je fijne kookkunsten.

Nee, dit was echt drie keer niks. Voor het eerst in mijn leven kan ik geheel naar waarheid zeggen dat ik meer heb genoten van de pauzemuziek dan van de voorstelling zelf. Een aanfluiting.

Geweldige theateravond. Er is al veel gezegd en het is allemaal waar. Het begin is verrassend, door het publiek op de speelvloer plaats te laten nemen worden ze als het ware in het stuk getrokken. Met name Bert Luppes speelt de sterren van de hemel, maar de complexiteit van alle personages komt goed tot uitdrukking. Je wordt steeds weer verrast door nieuwe wendingen, waardoor achterliggende verhaal dat alle personages met zich meedragen steeds duidelijker wordt. Ik, die het stuk nooit eerder gezien had, heb tot de laatste minuut geboeid zitten kijken naar al dit geweld.

Het is verassend om in het regie geweld wat door Nederland raast opeens een voorstelling te zien die je op West End of op Broadway zou kunnen zien. Een well-made play op een secure en bloedstollende manier gespeeld.
Het gegeven van een schrijver die verstrikt raakt in zijn eigen verzinsel in een dictatoriale samenleving werd in dit stuk buitengewoon goed uitgewerkt. Een lekkere thriller bij het gesubsidieerde toneel: hoevaak maak je dat mee?
Hulde voor de acteurs die dit staaltje hoge school acteren uit hun mauw leken te schudden met een speciale pluim voor Tijn Dokter. Wel vond ik het jammer dat alle acteurs een “huilmoment” hadden; ik vond dat wat veel in 2 en een half uur. Zoveel huilende mannen kom ik in een heel decennium nog niet tegen!
Maar goed; ga ze zien die snotterende kerels. Ze spelen een rete-slim stuk op een prachtige manier.

Zo moet het dus. Familietheater op z’n best in het Openluchttheater in Oisterwijk. Schrijver/regisseur Rutger Lommerse heeft werkelijk alles uit de kast gehaald om een geweldige voorstelling neer te zetten.
Puk en Muk zijn perfect op elkaar ingespeeld en ook alle andere rollen en figuranten (van heel jong tot ietsje ouder) zetten vol overtuiging kleine mannen, moddermannen, piraten, spinnen en nog veel meer neer.
Rutger heeft een heldere en levendige regie waarbij het een genot is om naar alle details en emoties te kijken.
De vormgeving is weer van topklasse, zoals we dat bij Trappaf in hun familieprodukties gewend zijn. Met name het Piratenschip en de Rokende Reus zijn indrukwekkend.
Het is lastig om in al die superlatieven toch nog een klein kritiekpuntje te plaatsen… maar toch… Ondanks de prachtige taal en het geweldige spel van de Suikerspin kan ze haar lange monoloog net na de pauze niet redden. De vaart gaat er uit. Rutger Lommerse durft nog steeds te weinig van zijn eigen mooie taalvondsten op te offeren om de voorstelling meer vaart te geven. Ik weet zelf hoe verdomd moeilijk dat is!
Maar al met al weer ouderwets genieten met de hele familie bij Puk en Muk.

Enigzins gealarmeerd door de negatieve recensies hier, maar toch met goede moed aangezien ik het laatste jaar eigenlijk alles van ‘t Barre Land goed kan hebben, mocht ik een van de laatste opvoeringen zien (als vervanging van de uitgestelde eerste reeks).
Mogelijk moest de voorstelling nog groeien of is alle kritiek ter harte genomen - maar goed was-ie! En leuk bovendien. Wat ik wel wat jammer vind, is dat het stuk zelf, De familie Schroffenstein van Von Kleist, wat onder sneeuw valt: het stuk zelf wordt niet gespeeld, maar er wordt mèt het stuk gespeeld. We zagen dus waar een vertaler tegenaanloopt, waar een bewerker tegenaanloopt, waar een dramaturg en waar een regisseur tegenaanloopt. Dat werd goed en leuk gebracht. Met nog een vet statement als toevoeging (“We spelen toch geen realistisch drama!” op het moment dat er echt water uit een echt glas wordt gedronken op het moment dat dat volgens de tekst ook zou moeten).
Jammer dus wel dat ik het stuk zelf niet echt heb gezien. Het is me alleen verteld door de spelers. Een tomaat hiervoor. Volgens mij heeft het stuk body genoeg om als toneelstuk gespeeld te worden, ik ben daar best benieuwd naar. Wat mij betreft leent de vorm zich beter voor over het paard getilde stukken, die kun je zo prima door de mangel halen.
Geweien voor de gekozen presentatievorm (toch, omdat het interessant is), voor de lol&humor waarmee werd gespeeld en eentje voor Martijn (voor vertaling of spel, kies maar).

Jaap Spijkers verdient een nominatie voor een Louis d’Or voor zijn schitterende vertolking van de titelrol. En de voorstelling verdient een dikke 10. Mooie regie, mooie spelers, ook de zogenaamde ‘kleinere’ rollen, mooi decor, mooi licht… Mooi theater, eigenlijk zo alles bij elkaar.
Alleen in Utrecht, maar echt ver van Amsterdam is dat nou ook weer niet.