Vanmiddag in De Lawei te Drachten. Ik op weg naar de voorstelling waar ik al zoveel over had gehoord. Ik had zoveel goede dingen gehoord, dus was bang dat het me erg ging tegenvallen zoals ik vaker meemaak.
Vandaag was dit niet het geval. De voorstelling overtrof mijn reeds voorgeprente positieve gedachten en ik was even helemaal in het verhaal gezogen. Ik heb geen idee meer hoelang de voorstelling heeft geduurd, en dat interesseerd me ook vrij weinig. Wat een schitterend verhaal dat formidabel verwerkt is in een paar uur voorstelling. De spelers waren stuk voor stuk mooi om naar te kijken (heerlijke koppen), prachtig decor, goede attributen, mooie kleding. Echt zo’n voorstelling waarvan je niet zo goed weet wat er nou niet goed aan was. Er was ook niets niet goed!
Alles klopte voor mijn gevoel, waarmee ik extra de muziek wil complimenteren. Maar die complimenten heeft Beppe persoonlijk gehad van me, net zoals de andere spelers.
En zo kan ik nog uren doorgaan met reageren op deze goede voorstelling, laat mij nog maar even nagenieten!
DEZE MOET JE ZEKER NOG GAAN ZIEN, DE RECENSIES LIEGEN NIET!
groetjes…

Prachtige plaatjes, acteurs die hun sporen verdiend hebben, en toch…
Carver blijft zich herhalen.
Ik weet hoe Beppie Melissen een boeiend betoog kan houden over niets; hoe Joke Tjalsma hilarisch op zoek naar zichzelf kan zijn; hoe meeslepend Helmert Woudenberg een verhaal kan vertellen (daar kwam hij nu nauwelijks aan toe); hoe Jim van der Woude op onnavolgbare wijze een sok uittrekt; ik weet het. Ik heb het al veel vaker gezien.
Sinds Carver in hun voorstellingen “het verhaal” heeft losgelaten en het allemaal wat abstracter houdt, is de verrassing er af, is het een herhaling van zetten.
Een gewei voor het schitterend toneelbeeld en wat tomaten voor de rest.
Ik denk dat ik Carver volgende keer maar oversla.

Over relevant theater gesproken! Personal assistent Josje (een heerlijke Marcel Musters) en diva in verval Bibi (prachtige Joan Nederlof) laten het Holland van nu zien, in en uit het theater. Mooi tweeluik met Paradise van tien jaar geleden (voor de oudere moosertjes). Ontroerend en geestig en het is weer helemaal nu.

Je reinste psychedelica met pakken gebreid door een oma de teveel lsd geslikt heeft. Zowieso een erg maffe voorstelling, maar wel leuk en op sommige momenten erg mooi. de ontlading aan het einde ( van 20 minuten, inderdaad op mooie, noisy sonic youth klanken) komt precies op tijd. De zaal was lekker verdeelt in mensen die het geweldig vonden en mensen die er niets mee konden. Zoals ik het graag zie, Middle of the road is dodelijk voor alle kunst.Dit was dat duidelijk niet.

Wat heerlijk voor een sonic youth fan om mensen 20 minuten prachtig te zien bewegen op muziek van een van zijn favorite bands. De hele Kill yr idols ep kwam langs. De rest van de voorstelling was al bijna net zo mooi en dynamisch. Was wat teleurgesteld door een vorige voorstelling van de Needcompany, maar mijn vetrouwen is weer helemaal terug.

Ik bedoel het niet als kritiek op Provily. Want het was een goede voorstelling. Zijn monoloogversie van 4.48 Psychose. Maar nu dié wel in de selectie van het Theaterfestival zit. Als enige voorstelling van een Nederlandse regisseur nog wel. Nu wil ik alsnog mijn mening kwijt over Zus van.
Perfecte timing in de regie van Allen Zipson, sterke tekst van Lot Vekemans. Maar vooral heel indrukwekkend was Elsie de Brauw als Ismene, de zus van Antigone. Die na drieduizend jaar zwijgen hortend en stotend begint te praten. Vijf kwartier staat ze nagenoeg zonder te bewegen op een leeg podium. Net als Nanette Edens bij Provily dus. Maar wat De Brauw doet met haar stem! Met haar gezicht! En hoe ze zonder echt te bewegen toch haar lichaam laat spreken. En dat op een voor haar hoogst onvoordelige manier, omdat dat bij het personage past. Het is allemaal techniek. Ik weet het. Maar het is zo perfect gedaan.
Heeft Cis Bierinckx deze monoloog domweg gemist?
Of ben ik één van de twee verblinde éénogen in dit land?

Geweldig!
Heel grappig en ze kunnen echt super goed pianospelen!
Must see!

Richard Wagner naast Joop van den Ende, verder Pia, Katja, Halina, Khaldoun Elmecky, Henk van der Meijden ook erbij. Mugmet… levert Kopspijkers+ toneel, vol verwijzingen naar de actualiteit, weinig diepgang. Het eerste halfuur is geslaagd, maar geleidelijkaan wordt het wansmakelijk. Het homokamp, de (Birma)spoorlijn naar Mekka, de sm-scene, kanker en tot slot de suridwerg over Kant, Schopenhauer, Camus, Sartre en Safranski. De mens is niets, begreep ik.

mooi gespeeld en vormgegeven
wat ik moeilijk vond waren die stuk of wat stamgevoelens
beetje veel, beetje iedereen moet wat moois zeggen dat diep is,
is een keuze van de schrijver, die tegen het eind van de voorstelling net iets te is. Toch blijf ik erbij, komt zeker door het spel ofzo.

typisch zo’n voorstelling die ik me over een jaar nog herinner, waar ik nog wel eens aan terugdenk, en die ik misschien nog wel een keer ga zien.

In een slechte bui kun je over deze voorstelling zeggen: “een didactische beeldroman van het nieuwe conservatieve moralisme”. Want er zijn misschien een paar ‘leermomenten’ teveel. Maar het is er wel eentje met een simpel, krachtig toneelbeeld. Met fraaie belichting en effectief geluid. En doeltreffend gebruikte videoschermen. Ook de drie vertelsters werkten. Alle elementen, inclusief het goed tot uitstekend acteren, kloppen. De nuchtere regiekeuzen van Doesburg hebben er een bijna perfect geheel van gemaakt. Dit is een productie waarvan de beelden beklijven en de heldere theses tot weerwoord verlokken. Houllebecq is namelijk, wat mij betreft, een schrijver om het mee oneens te zijn. Maar déze bewerking in déze regie is om van de genieten (Ik ben overigens wel heel benieuwd naar Elementarteilchen van Simons/ ZTHollandia). O ja, het gaat over twee halfbroers waarvan de één, Michel, het bij de ratio en de ander, Bruno, het in de lust zoekt. Beide wegen lijken (blijken) dood te open.