Even dacht ik “een Proust te ver”, heel even maar want in dit vierde en laatste luik van Guy Cassiers’ Proust-cyclus wint het esthetisch genot dat je via tekst, vertolking en beeld weer toefladdert het terug met brio van het trage, monotone, en dus slaapwekkende van de literaire tekst. Alhoewel… voor de eerste keer wordt ook een directe, wat volkse taal gehanteerd, namelijk in de rol van de huishoudster, perfect vertolkt door zowel Marlies Heuer als Fania Sorel. Om het nog over de acteurs te hebben: Paul R. Kooij is deze keer wel heel goed op dreef als de oude Proust, hij krijgt er ook alle kansen voor.
Deze evocatie van de laatste tien levensjaren van een levensmoeie Proust, die enkel nog leeft voor zijn levenswerk “a la récherche du temps perdu”, is een waardige afsluiter van de prachtige theatercyclus, die qua prestigieus opzet enkel zijn gelijke kent in Ten Oorlog van Toneelhuis.
Dit laatste luik is opvallend sober uitgewerkt. Uiteraard komen alle elementen van de cyclus aan bod : de literaire, gedeclameerde tekst, dezelfde vertolkers, de steeds weerkerende verdubbeling, de videobeelden, …. maar hier is nauwelijks gezocht naar effecten. En de effecten die er zijn, zoals de tijdslijn die vanaf vandaag terugloopt tot de geboorte van Proust, zijn uiterst sober maar prominent aanwezig..
Het geluidsontwerp van Diederik De Cock verdient een speciale vermelding, illustratief, prominent maar nooit opdringerig.
Door zijn soberheid illustreert deze voorstelling perfect de laatste levensfase van de in zichzelf teruggetrokken hoofdrolspeler Proust. Wanneer de huishoudster haar laatste monoloogje, waaruit blijkt dat de voorstelling eigenlijk een flashback van haar is, besluit met een simpel “dat is’t” is dit niet alleen een kernachtig punt achter één voorstelling maar achter de ganse cyclus. Een cyclus waarvan de som meer is dan de delen. Het voor Vlaanderen enorm lange applaus leek mij dan ook een applaus voor de ganse cyclus.
“Proust” van Guy Cassiers, hét theaterevenement van het begin van de 21ste eeuw. Niet toevallig gaat het over een figuur uit het begin van de vorige eeuw.

Het is lang geleden dat ik iets heb gezien dat me echt geraakt heeft. De Mug is er weer in geslaagd iets te maken dat inventief, authentiek en ontroerend is.
Er is veel moed voor nodig echt iets wezenlijks tegen je publiek te willen zeggen, daarbij niet de makkelijkste weg te kiezen en jezelf als maker volledig bloot te durven geven.
Alles aan deze voorstelling loopt op een organische manier in elkaar over, iets wat ik me overigens na afloop pas realiseerde. Op het moment dat ik zat te kijken, wist ik niet altijd wat ik met bepaalde overgangen aanmoest. In eerste instantie is het lastig een link te leggen tussen het verhaal van een uitgerangeerde musicalvedette en een enscenering op de moord op Theo van Gogh.
Joan Nederlof, Alix Adams en Marcel Musters zijn niet bang hun angsten (in de meest algemene betekenis) te laten zien en dat zorgt ervoor dat deze voorstelling echt aan je komt. Met deze aanpak kun je ook verzanden in quasi intellectueel gewauwel. Een van de belangrijkste redenen dat ze dat hebben weten te vermijden is het sterke spel van Joan Nederlof (hoewel ik niet om de flinke dosis Grace Keeley in dit personage heenkon) en Marcel Musters, wat mij betreft een van de beste acteurs van Nederland.
In het begin, de dialogen in de kleedkamer tussen Bibi Schumacher Diego en haar personal assistant Josje, is het allemaal vooral nog erg vals en grappig. De sfeer sloeg bij mij om bij Bibi’s vrijheidsdansje. Net als bij de dans van de stervende zwaan later wist ik eigenlijk niet meer of ik moest lachen of huilen.
Ik heb ook een paar ‘het zal wel’ momenten gehad (bijvoorbeeld de Tasmanian Devil Tai Chi van Josje), maar dat deed voor mij niets af aan het geheel. Dat was het namelijk zowel niet als wel, dat kun je als kijker zelf bepalen.Door de filosofische beschouwing van de blanke Surinaamse dwerg op het eind viel voor mij eigenlijk alles op zijn plek.Soms heel pijnlijk, maar vooral heel eerlijk om te zien. Een absolute aanrader.

Sinds ik de voorstelling heb gezien loop ik te malen in mijn hersenpan hoe ik deze meesterlijke maffe gevoelige voorstelling in woorden recht kan doen. Allereerst het geweldige toneelspel van marcel musters altijd een genot om te zien hoe hij ook nu weer vorm geeft aan zijn personage met liefde en humor.Met joan nederlof zorgt hij weer voor hilarische beelden en teksten.Wij vinden als mens maar met mate wat we nodig hebben in al onze levenswijzen en omhulsels en uitdossingen en tendensen die onze 21 e eeuw beheersen maar De mug vind in deze Brunhilde de juiste metaforen voeg er een prachtige vormgeving aan toe en je hebt een fantasievolle filosofische voorstelling zoals er nog weinig gemaakt worden op dit moment. Daarom 5 geweien.Christine van Stralen.

Wat een leuke voorstelling. Mijn eerste stuk van Strindberg, en dat was wel voor herhaling vatbaar. Ik vond het verhaal sterk. Langzaam aan merk je hoe de hoofdpersonen steeds vaster komen te zitten. Angela Bangels zorgt er verder voor dat het stuk niet inzakt door muziek en dansachtige intermezzo’s. Veel deuren open en dicht. Mensen die nog even snel opkomen om iets te zeggen. Ach ja, daar moet je van houden.
Ik ben echter wel teleurgesteld in het einde. Van alle mogelijkheden die de schrijver had, koos hij deze. Zonde. De scènes vlak voor het einde waren echt supergoed (gespeeld), wat het zo jammer maakt dat het zo niet voor mijn gevoel niet helemaal is afgemaakt. (Vandaar 1 tomaat)

Ik heb genoten van het spel van Marcel Musters en Joan Nederlof. De laatste speelde een soort herhaling van Grace Keeley. Wat heerlijk was voor mijn adorerende ikje, maar weinig vernieuwend voor een voorstelling.
Ik heb een aantal keren ontzettend kunnen lachen.
Minpunten:
* de voorstelling was niet àf. Dat de dwerg zijn opwachting maakte aan het einde was 2 minuten wel aardig, maar voor het verhaal totaal overbodig en véél te lang. Het leek op een niet uitgewerkte en geïntegreerde improvisatie.
* het was mij niet duidelijk wat de voorstelling nou wilde zeggen. Motieven of thema lijken te ontbreken. Ja 40+… als dat alles is. Kan ik wel een Volkskrant interview lezen, maar dat is volgens mij niet de bedoeling.
Jammer, volgende keer graag een meer uitgewerkte voorstelling!

Fijn om een voorstelling te zien die je bijblijft. Heel erg gelachten en ook een brok in de keel. Dat lachen en huilen om voorrang strijden overkomt me niet vaak in het theater. Heel bijzondere mooie en ontroerende scene’s en danook nog eens zooo leuk!!!
Twee vakmensen aan het werk!
Ben trouwens nog nooit teleurgesteld naar huis gegaan bij Mugmetdegoudentand voorstellingen. Ik kijk uit naar het volgende project!

Helemaal geweldig. Supergrappig, grimmig, scherp, intelligent, topacteurs, topdecor, een top Dic van Duin !

‘Hij is niet gekomen waar hij wilde zijn,’zegt de oudere vrouw over haar vroegere minnaar. Een lapidarium is een beschrijving van (edel)stenen en over vier gestolde/versteende levens gaat deze voorstelling. De geestesgesteldheid van de personages wordt vooral in prachtige decors en beelden gevat. De teksten klinken als flarden poezie en mikken niet direct op de lach. Ik vond het mooi.

Wat was deze voorstelling een ontzettende teleurstelling! Ik had hoge verwachtingen, maar ik heb helaas heel wat momenten van kromme tenen gehad vanwege de armoedige dialogen en de enorme hoeveelheid slappe liedjes. Het geheel deed me echt denken aan een middelbare school musical.

Het gewei is voor Pierre Bokma. Zijn bijdrage was (zoals altijd) sterk en zorgde voor de (helaas weinige) sterke momenten in de voorstelling.

ik vond vooral de rol van de muzikant indrukwekkend. Een balans, een evenwicht; de glansrol van de voorstelling! de gewijen voor hem. De tomaten voor de andere spelers, behalve Noel s keulen was wel te trekken. letterlijk dan. wat een lekker ding!