Dit was zó mooi, zó overweldigend en toch zó subtiel. Het komt écht niet vaak voor dat een voorstelling mij tot tranen toe weet te ontroeren. Daarom vind ik het heel bijzonder dat dat De Paardenkathedraal met deze voorstelling wel lukte. Thomas de Bres bewees hier eens te meer een sublieme acteur te zijn die vol overgave buitengewoon krachtig speelde en mij zo gespannen en geboeid hield(2 geweien)! Ook lof voor de andere acteurs die met hun stilzwijgende aanwezigheid zoveel betekenis toevoegden (1 gewei). Het mooiste moment van de voorstelling voor mij was het moment van ‘toenadering’ tussen de theatermaker en zijn zoon: zó breekbaar, zó pijnlijk: nog nooit heb ik zoveel liefde én het onvermogen om lief te hebben verbeeld gezien in 1 scene. Twee geweien voor Dirk Tanghe voor deze regie die mij zo geraakt heeft. Die ene tomaat is niet voor de De Paardenkathedraal maar voor mijn medepubliek dat (hoogstwaarschijnlijk bevangen door de hitte) maar niet wilde focussen en maar zat te draaien, kuchen, fluisteren en lachen op de meest gevoelige momenten. Gelukkig verliet een deel van de stoorzenders de voorstelling vroegtijdig zodat ik nog net niet zelf hoefde in te grijpen :)!

Door alle ontzettend negatieve reacties op deze site ging ik toch stiekem een heel klein beetje met een negatief beeld naar deze voorstelling toe. Op de eerste plaats heb ik me uitstekend vermaakt. Deze voorstelling is nergens mee te vergelijken. Als je er helemaal blanco ingaat is het een heel inventieve en goed gemaakte voorstelling. Een originele insteek die van veel lef getuigt.
Het geheel heeft wel iets van een net niet helemaal gelukt experiment en dat is ook weer de charme ervan.
De kracht van Orkater is dat (naast het feit dat het vakmatig heel goed gemaakte voorstellingen zijn) het plezier van de makers er altijd vanaf spat.
Zo ook in deze voorstelling. Het thema is natuurlijk overduidelijk en zodra je dat doorhebt (vrijwel aan het begin) is het afwachten hoe het verder uitgewerkt gaat worden.
Na de neergelaten touwladder zakt het wel aardig in elkaar. Een aantal reanimatiepogingen helpen alleen heel kortstondig. dan is het gewoon over.
Toch voor het geheel geweien voor het spel, vooral Peter Blok en de onvermijdelijke Pierre Bokma, het idee en de muziek. Tomaten voor de voorspelbaarheid e het uiteindelijke doodbloeden. Eindconclusie geen topvoorstelling, wel met hele sterke elementen die het geheel behoorlijk opkrikten.

Gisteravond Eiland gezien. Strakke regie, muziek, spel en decor lopen in elkaar over. Een breed scala aan gebeurtenissen en contacten die in steden plaatsvinden komen in krap vijf kwartier voorbij. Inventief decor, dat ondanks de eenvoud blijft verrassen. Er ligt in de voorstelling een lichte nadruk op de grauwheid van de stad en het bestaan. Wellicht hoort dat bij het beeld dat over de stad bestaat, wellicht is het ook interessanter om uit te beelden. Toch vinden er in die stad ook veel mooie dingen plaats. Misschien had dit contrast wat sterker aangezet kunnen worden, zowel naar het positieve als het negatieve, waardoor het geheel nog krachtiger wordt. Verder wonderlijk dat de zaal minder dan half vol zat, tomaat voor de Haarlemmers, die een interessante en mooie voorstelling als Eiland blijkbaar links laten liggen!

Ik kan me helemaal vinden in de andere minirecensies. “Oogverblindend” had een heel interessant project kunnen worden. Een controversiele filmregisseur en een ex-soapie die samen een voorstelling gaan maken over wat-er-allemaal-mis-is-met-de-wereld. Maar deze voorstelling is helaas nu juist daar een voorbeeld van geworden.
Wat me vooral stoorde was hoe weinig er geprobeerd werd het publiek te betrekken bij het drama. Een dik uur Georgina Verbaan als timide muisje aan de telefoon is heel filmisch, maar als theaterstuk mislukt. Het feit dat “Oogverblindend” op een podium staat voegt niks toe. Er is nergens sprake van interactie, noch tussen acteurs (want aan telefoon), noch tussen actrice en publiek. En dat maakt dat je je als toeschouwer totaal buitengesloten voelt.
Wel een geweitje voor de vormgeving, die erg goed een uitgewoond Amsterdams flatje weergaf. Maar waarom moest het allemaal zo naturalistisch? Er is verder niks in de voorstelling die een naturalistische houding rechtvaardigt. De tekst is te opgeblazen met boude anekdotes over de-schoonheid-in-het-abjecte. En Verbaans spel is ook nauwelijks naturalistisch te noemen. Daar is haar Engels te woordenboekerig en niet spreektalerig genoeg voor.
Een ander geweitje voor Rene van Asten, die door de telefoon toch wel erg geloofwaardig overkomt als Argentijnse arts.
En voor de rest niks dan tomaten. Niet omdat ik graag soapies affik, niet omdat ik het met Moose eens ben die Cyrus Frisch ook een gevaarlijke gek vinden, maar vanwege Frascati. Als dit hun nieuwe productiebeleid is, blijf ik voortaan weg.

Dit snap ik niet zo goed. Waarom mag ik me niet inleven in de beweegredenen van zowel feeks als temmer en blijf ik daarom totaal onberoerd. Het kan me eigenlijk allemaal geen reet schelen wat er met haar en haar rare familie gebeurt. Zoals die slettebak van een zus, is zij wel helemaal 100%? Het grootste probleem heb ik met het volgen van de lijn van de feeks. Ik zie aanvankelijk een Halina, die heel vervelend DOET en vooral niet IS. En binnen twee seconden is ze om en is ze een slaafje geworden. En dan kan ik de eindmonoloog echt niet serieus nemen hoor! Kom op zeg! Wat wil Ivo van Hove hier nu in vredesnaam mee zeggen??? Het geluidsontwerp was erg mooi, die krijgt een gewei. Maar verder? Niks aan.

Ik vond het raar dat de hele voorstelling in het Engels was als het toch alleen maar Nederlanders zijn die het maken. Maar toch had dan Georgina Verbaan in ieder geval niet een slecht Nederlands accent als ze Engels sprak, dus een gewei.
Maar anderhalf uur lang een zielig meisje aan de telefoon in een hoekje op het podium vraagt wel veel van het publiek, en ik vond het dan ook al snel saai worden. Allemaal mensen om mij heen zaten ook te schuifelen en te kuchen en te gapen, en dat zegt toch wel veel over hoe aantrekkelijk een voorstelling op het publiek over komt.
En de tekst is ook wel erg saai: er wordt niks gedaan, het zijn alleen maar verhaaltjes over aftrekkende junkies, doodvriezende zwervers en dokters die zelfmoord plegen. Gaap!

Mijn aanbevelingen zullen geen commercieel nut meer hebben, aangezien het de laatste voorstelling was, maar toch. Ingenieus stuk! Een gewei voor Ayckborn. Pauline Greidanus’ spel had een hypnotiserende invloed op me; ik leefde volledig met haar mee. Gewei voor Pauline. Catherine ten Bruggencate maakte mij meerdere malen aan het lachen met haar droogkomische observaties en vragen: “Hoe is het nou, om een hoer te zijn?” Het spel van alle spelers was overtuigend, het decor functioneel en het plot ijzersterk. Hoewel het stuk luchtigjes opgezet is, raakt het wel degelijk dieper, en heeft op dat niveau een geruststellende uitwerking op mij gehad. Ik ging zingend naar huis: que sera, sera…

fantastische voorstelling! Hans Kesting is weer fenomenaal in zijn rol als Petruchio. De monoloog van Halina Reijn kun je zien als onderwerping aan de man maar er zit meer in. Het opgeven van je angst om een echte relatie met de ander te gaan: de wapens zijn je strohalmen zegt zij en mijns inziens is dat een belangrijker boodschap: stop het vechten tegen je eigen angsten en durf ze onder ogen te zien, pas daarna zul je ruimer kunnen zijn en anderen kunnen toelaten. OF dat nu in een intieme partner relatie is of in contact met ‘vreemdelingen’.
Verder vond ik het een humoristische, ontroerende en geweldige voorstelling.

KUT KUT KUT KUT KUT!

Kaartje voor “Oogverblindend” van Cyrus Frisch met Georgina Verbaan in de hoofdrol: E 8,50.

Biertje na afloop in theatercafe Blincker: E 1,90.

Na afloop van deze theatrale nageboorte zeggen dat dit de slechtste voorstelling is die je ooit hebt gezien, en vervolgens daarom Jort Kelder tegen je horen zeggen dat je een elitaire klootzak bent: Priceless.