Tja..Wat moet ik hier nu van zeggen? te gek..mooi..ongrijpbaar, maar zo ongelovelijk kraakhelder. De tekst, het spel, de keuzes in regie. Ik had nooit van de makers gehoord. Maar vernam via Internet dat het hun tweede voorstelling was. Hopelijk niet hun laatste. Een filosofische farce die zijn gelijke niet kent. Het bestaan werd voor mijn gevoel zelden zo gecomprimeerd blootgelegd, gruwelijk, maar ook verscheurend grappig. Ik geef ze er vijf, die laatste bewaar ik voor Alberti (X Jennifer)

superrrrrrr partout

Hemeltje lief wat een ellende. Ik had nog nooit iets van Oostpool gezien. Nou dit was dan meteen de laatste keer. Onbegrijpelijke leukdoenerij. En als het stuk al leuk had kunnen zijn dan zeker niet in deze uitvoering. De acteurs speelden acteurs die aan het werk waren. Deze acteurs speelden echter zo gemaakt en slecht dat je het verschil tussen het’naturel’van de acteur die ze speelden en wanneer die acteur speelde niet zag. Hup een angel eruit. Verder namen de spelers,die vooral zelf leuk wilden doen, hun personages op geen enkele manier serieus. Hup nog een angel eruit. Ik ga maar stoppen met deze recensie. Teveel slechts. Kan maar een ding zeggen: GA NIET!!!!!!!!

Liefdeloze behaagzieke onderbroekenlol.

Zo’n vijftig krukjes staan verspreid in de zaal, ongeveer een meter van elkaar. Hierop neem het publiek plaats en hier speelt zich de voorstelling af. Dat voelt in het begin een beetje als een repetitie. De klas kijkt toe terwijl enkelen van hen een opdracht uitvoeren. Want zowel voor het steeds verschuivende en draaiende publiek als voor de acteurs die moeten opletten waar ze lopen (benen, tassen op de grond) en die in drie van de vier gevallen in een vreemde taal moeten spreken, is/lijkt de situatie wat onwennig. Maar Racines stuk uit 1670 is onverminderd actueel, de gevoelens van de personages zijn zeer herkenbaar. De begeerde titelheldin is uiteindelijk de wijste. De concurrenten in de liefde, Keizer Titus en zijn rechterhand Antiochus, laten de schouders wat al te zeer hangen. Zeker in het begin, geleidelijk aan wordt gelukkig merkbaar dat Frank Vercruyssen een acteur is die in z’n eentje de hele Proust-cyclus kan verbeelden.

De liefde moet het, in dit stuk van Racine, weer eens afleggen tegen wetten en praktische bezwaren. Keizer Titus wil wel, maar mag niet trouwen met Koningin Berenice. Wederzijds vertrouweling Antiochus lijdt intussen aan zijn vruchteloze liefde voor deze vrouw.
tg Stan heeft er iets bijzonders van gemaakt. De spanningen van de personages zijn vakkundig op hedendaagse smaak gebracht. Bovendien zitten de toeschouwers op krukjes die regelmatig over het speeloppervlakte zijn verspreid. De acteurs bewegen zich ertussen door. Ook ruimtelijk wordt zodoende op de huid gespeeld. Daar staat tegenover dat het gebruik van het engels een enigszins vervreemdend effect heeft.
Na het eerste deel -dat lijkt op pianissimo gespeelde andante muziek binnen één accoord- wordt het de laatste twintig minuten sneller, heftiger en emotioneler.
tg Stan heeft mij dunkt, fascinerender producties afgeleverd, maar is zó goed dat ook deze weer ‘prachtvoll’ was.

Een mooie wandeling door het verhaal van Odyssee. Beeld, geluid en geur namen mij mee door de wereld van Odyssee, en lieten mij het verhaal optimaal beleven.
Tamara is een erg goede vertelster waardoor ze mij met haar stem mee kan nemen door het verhaal. Melodieuze zinnen, mede door Albertina Soepboer die de friese vertaling maakte, zorgden ervoor dat het lekker te volgen was. Wel geef ik toe dat ik hier aan daar er even uit was, maar dit kwam door het gebouw (soms een niet zo goede plek voor het stukje verhaal), en mijn eigen concentratie.
Het is een erg bijzondere voorstelling de je zeker moet gaan zien. Voor mij was de voorstelling ook erg inspirerend voor de theatermaker in mij.

Er is al veel geschreven over deze voorstelling, vandaar dat ik het kort houd. TGA zet een toegankelijke, wervelende versie neer van de feeks. Er wordt door iedereen, ook door de grotere en kleinere bijrollen, prima werk geleverd. Hans Kesting (die ook hier weer een keer zijn broek mag laten zakken) en vooral Halina Reijn zijn in vorm; decor, licht en geluid zijn af. Minpuntjes: de wel zeer snelle transformatie van de feeks en het onsmakelijke spugen van de brallers.

Tot aan de pauze (ja pauze) denk je nog: Nou, grappig stuk, met goeie timing gespeeld, maar waarom spelen ze dit, waar is dit nu eigenlijk een persiflage op? Het is precies de vrolijke deurenklucht-with-a-twist waar de leescommissie van Ons Tooneel in Sushuizen ieder jaar weer naar op zoek is. Maar na de pauze begint het pas. En goed ook. Er blijkt nog een versnelling te zijn, en nog een, en tenslotte giert het hele gezelschap langs steeds scherper en verrassender bochten van het genre, laat Sushuizen ver achter zich, maar laat van alles zien over ons toneel en hoe dat gespeeld moet worden. En wie dat doen. Vakwerk. Goed spel, erg leuk, en precies het goede stuk voor een ontspannen zomeravond in het park.

Dit is een heel krachtige en intensieve voorstelling! Ik was zeer verrast door de prestaties van Jaap Spijkers die je als kijker zo meesleept dat je uiteindelijk zelf met knikkende knieen en een verhoogde hartslag de tribune verlaat. Heel bijzonder vond ik ook de lichte ondertoon die de lucht in het stuk hield zonder afbreuk te doen aan het eigenlijke drama. Heel fijn zijn ook de rollen van Bas Keijzer en Louis van Beek als de dokter en de dominee. Extra complimenten voor de muziek! Een voorstelling die je lang nadat het zaallicht weer is aangegaan nog bezighoudt. De moeite van het bekijken meer dan waard (zelfs de tweede keer blijft het spannend!)!