Puntgave voorstelling. In een schitterend theatertje op westterschelling (een soort klein Tuschinki) nemen zangeres Jetta en haar magnifieke band je mee naar de muziek uit de oorlog. Eerst denk je: ha fijn, wat een lekkere liedjes. Maar dan slaat de sfeer om en blijf je met pijn in je hart zitten. Let ook op conferencier Pieter-Bas van Wiechen en de opduikende soldaat. Oerol is begonnen.

Waarschijnlijk kun je inderdaad maar beter met niet te hoge verwachtingen gaan kijken want ik ging ook erg afwachtend naar het Transformatorhuis. Maar ik heb een hele leuke avond gehad. Geweldige muziek, fantastische band, soms hele mooie teksten en een stelletje goede acteurs maken samen een goede voorstelling. Af en toe iets te veel slapstick (dat op en neer geren over de speelvloer duurde soms echt wat te lang) maar verder weinig kritiek. Het duurt even voordat je doorhebt waar het nou over gaat maar uiteindelijk was het toch heel intrigerend. En Pierre Bokma is eindelijk eens niet meer zo heel erg Pierre Bokma maar hij is een verlepte schoolmeester die een heel dramatisch verhaal over de watersnoodramp vertelt (een gewei alleen al voor dat verhaal). Verwacht geen afgerond verhaaltje met een kop en een staart maar zie het als een spannend avontuur dat tot nadenken stemt, als een verzameling prachtig gechoreografeerde scenes en je zult beloond worden.

Tom Lanoye for president, Johan Simons in het Catshuis en ZTHOllandia forever!

Wat een flater!
Het werd me aangeraden om hierheen te gaan en ik ging erheen zonder te weten wat te verwachten, dus je bent voorbereid op het ergste. Maar zelfs deze instelling was niet genoeg om teleurgesteld uit de gashouder (theater) te komen.
Natuurlijk, ik wist dat het gespeeld zou worden door o.a. zwervers en geestelijk beperkte mensen, maar dat neemt niet weg dat je mag aannemen dat de verteller, volgens mij Pipo Delbono zelf, wel de tekst uit zijn hoofd kent. Maar de weinige tekst die hij had, moest hij nog oplezen van papier.
Ook Bobo, de dove man die toch wel als uithangbord wordt gebruikt, wordt alleen neergezet als één van de freaks van deze freakenshow.
De muziek was goed, maar werd snel eentonig. Het licht was echt goed en samen met de travo-acts was dat het enige dat echt kon boeien. Hiervoor dan ook het gewei.
Voor de rest was het allemaal teleurstellend en mogen ze van mij weer fijn naar Italië.

Heb een geweldig leuke avond geahd. Ik reageer gelijk ook een beetje op de voorgaande recensies over deze voorstelling. Ik heb ongelooflijk gelachen, en als dat is om iets wat “onderbroekenlol” genoemd wordt is dat toch geen bezwaar? Is een voorstelling alleen de moeiete waard als het een diepere boodschap bevat of stichtend is? wat een onzin. Gewoon een zeer leuke festival-voorstelling, uitermate geschikt voor een leuke avond. Leuk, ook zo fout geloof ik. Wat is dat toch voor een zure houding in het theater? ja, natuurlijk kun je de acteurs die de personages neerzetten een zwaardere en “serieuzere” thematiek geven, ze “serieuzer”, of beter gezegd “zwaarder” of “emotioneler en echter” laten spelen, maar dan trek je de hele voorstelling uit z’n verband. Vind ook nog eens dat de acteurs het zeer ambachtelijk uitvoeren, en dat is een kunst op zich. Dat is een serieuze zaak, goeie komedie. Speel het maar eens zou ik zo zeggen.
Dus vooral wel gaan kijken allemaal.

Op z’n hollands onfunctioneel groot en bloot. Ik snap het gewoon niet. Petruchio in z’n blote snikkel (moet ik dat grappig vinden of nee, geschokt zijn?) en de ‘expliciete’ sex tussen Bianca en Lucentio. Onbegrijpelijk. Het is zo’n cliché om Katharina al harentrekkend en dingen gooiend bezig te laten zijn de hele tijd. Kan er nou echt niets beters worden verzonnen om een feeks neer te zetten? De brallers vond ik een leuke vondst, maar na 2 misschien 3 liedjes snap ik dat beeld echt wel, na 10 liedjes (of hoeveel het er ook waren) werd ik er chagerijnig van. Ook leuk gevonden het omdraaien van de bruidskleding. Dat de bruidsgasten (in ‘voetbaltenue’) vinden dat Petruchio (overigens met een ‘k’ uitgesproken) in pak zich beledigend gedraagt. Maar wat ik dan niet snap is waarom de bruid(en) dan wèl weer ‘gewone’ bruidskleding dragen. Heel het beeld weg, had net zo goed achterwege kunnen worden gelaten. Twee momenten in deze hele voorstelling raakte mij. Het moment dat Kat breekt en de eerste zoen tussen Petruchio en Kat. Prachtig. Rest deed me niets, lag deels aan de regie, maar was ook zeker niet onder de indruk van de verschillende acteerprestaties. Ook Kat en Petruchio waren wisselend. Ja, Tranio was goed, maar helaas volledig onverstaanbaar (en niet omdat het een Belg was, maar gewoon niet dragend) en dan kun je net zo goed niet op het podium gaan staan. Jammer, het is zo’n mooi verhaal.

Op zoek naar de verloren tijd:

Dit is een theaterervaring geweest die ik nog lang zal herinneren. Niet alleen door de lengte, de prachtige beelden, muziek en spel. Maar ook doordat ik na het laatste deel besefte dat het niet goed is om alleen in de geschiedenis te leven. Dat je niet bang moet zijn voor het heden en de toekomst. En dat is voor het eerst dat ik, zonder dat de voorstelling iets van een moraal oplegt, er een moraal voor mezelf uit een voorstelling heb weten te halen.

Proust 1: De kant van Swann

Ondanks dat de teksten, en het daarbij horende verhaal, bij mij vaak het ene oor in en gelijk het andere weer uit gingen, heeft de voorstelling me toch weten te boeien. Ik werd meteen opgezogen door het prachtige blauwe licht. De zin: “Wat mist bij de eerste keer dat we iets horen, is niet het begrip, maar de herinnering”, is meteen van toepassing op de zin. Juist de herhaling van deze zin in de voorstelling zorgt ervoor dat je het gaat onthouden en dat de rest van de gesproken tekst weer vergeet. In de strijd tussen gesproken tekst, geprojecteerde tekst en de videobeelden, winnen de videobeelden het voor mij. Prachtig hoe de neventekst en het niet spelen van de daarin genoemde handeling erg tot de verbeelding kan werken.
De voorstelling komt als een droom voorbij, zoals het ook bedoelt was. Extra lof voor de kostuums en de live muziek, dat klonk alsof het op een bandje stond (compliment).

Proust 2: De kant van Albertine

Vergeleken met Proust 1 een futuristische setting. Dit is een stijlsprong, maar door het doorgaande goede spel is deze sprong nog te respecteren. Het cynisch/sarcastische en zeer wispelturige taalgebruik wordt mede door het goede spel erg prettig om naar de kijken en te luisteren. Pas op het laatste moment, de briefwisseling tussen Marcel en Albertine, krijgt de voorstelling me te pakken. In het programmaboekje staat dat de Proust-voorstellingen ieder apart te zien zijn, maar er zitten erg veel verbanden met het eerste deel in, wat erg fijn is, aangezien het over herinnering gaat. De vormgeving en met name het licht is steeds weer verrassend in dit deel en werd voor mij het belangrijkste in deze voorstelling.

Proust 3: De kant van Charlus

Tsja, niet goed gekeken op het kaartje en dan kom je een uur te laat. Dus ik heb het deel voor de pauze gemist. Het deel na de pauze heb ik dan ook alleen een beetje sfeer zitten proeven. De videoprojecties waren nu ook geënsceneerd, wat een pluspunt is, want hierdoor krijgt het, door de verdubbeling nog meer betekenis en roept het meer beelden op. Ik wist nog geen eens dat het mogelijk was zo groot te projecteren. De draaiende kroonluchters waren mooi en halicunerend, maar ik miste de reden van die dingen, door het missen van de eerste helft. Ook was de impact van de oorlogsfeiten hierdoor minder. Het jongenskoor klonk echt geweldig, waarom ben ik nooit op zo’n koor gegaan? En hoe kun je zo’n mooi kostuum maken van isolatiepapier?

Proust 4: De kant van Marcel

Na afloop van dit vierde en laatste deel kreeg ik een soort heimwee, omdat ik deze mooie voorstellingen nooit meer zou kunnen zien. Waarmee ik meteen in dezelfde stemming schoot als Marcel in deze voorstelling. Hij leeft alleen nog in de geschiedenis, de herinnering, ‘Op zoek naar de verloren tijd’. De nare sfeer die ontstaat door de slechte manier waarop Marcel zijn dienstmeid behandeld wordt goedgepraat door de dienstmeid Celeste zelf in de live geënsceneerde documentaire waarin ze terugkijkt naar de tijd dat ze Proust diende. Ik vond de projecties dit keer niet zo gesmeerd lopen als in de andere voorstelling, toch werkten de beelden nog associatiever. Het aftellen van de jaren werkt soms beklemmend, maar ook vaak lachwekkend en heel erg associatief. En we eindigen met de geboorte en dood van Proust.

Je zou kunnen zeggen dat ik een spijtoptant ben, de eerste Proust had ik gemist, maar nu de schade ingehaald. Eén van de laatste voorstellingen (?), maar het kon in ieder geval nog. Het wordt langzamerhand vertrouwd, de manier waarop het stuk is opgezet, het gebruik van multimedia, alles geweldig verzorgd. Het strijkkwartet dat de voorstelling begeleid, het past weer allemaal. Opvallend is de totaal verschillende sfeer die er hangt in het deel voor en na de pauze. De eenvoud die het eerste deel kenmerkte komt niet op dezelfde manier terug in het tweede deel, op de afsluiting van de voorstelling na. In het programmaboekje staat te lezen wat het doel van het deel na de pauze is, dat komt er voor mij niet helemaal uit, maar goed, het geeft wel meer diepgang aan het deel voor de pauze. Wel mooi om te zien hoe elementen die voor mij in de tweede en derde Proust nog in de lucht bleven hangen, nu met terugwerkende kracht alsnog op hun plaats vielen. Ben heel benieuwd naar het afsluitende deel.

ik vond de voorstelling erg leuk en spannend(5 gewei) maar het was jammer dat ze een stuk engels deden(een tomaat) en het was ook erg grappig.

Ik vond het een hele leuke voorstelling. Soms snapte ik het niet, maar er zaten hele grappige stukjes bij. Het was wel een rare voorstelling! Vooral die mannen in hun onderbroek die later varkens werden. En het begin was grappig toen ze gingen schreeuwen op haar terwijl ze er niet meer zat.