Prachtige voorstelling van prachtig stuk. Ik was heel benieuwd hoe Paula Bangels zou zijn als regisseur van een “Tanghe”-achtig stuk. En mevrouw Bangels stelt niet teleur! Mooie afwisseling van absurdisme en realisme met een sublieme hoofdrol van Spijkers. En ook de glimlach van de moeder (wiens naam ik even vergeten ben….schande) is onvergetelijk. Op naar Utrecht. Na de voorstelling werden we overigens overhoord met een hele moeilijke vragenlijst. Het was net tentamen doen! Nou ja: altijd lol met de Paardenkathedraal!

Amadeus blijft een intrigerend toneelstuk van Peter Shaffer. Salieri verkeert in een identiteitscrisis. Hij lijkt de realiteit uit het oog te verliezen wanneer hij met Mozart kennis maakt. De Goddelijke muziek van Mozart is onmogelijk voor hem te verbinden met de man die zich onbehouden gedraagt en met branie in de wereld staat. Mozart wordt metafoor voor het Goddelijke, het Ongrijpbare. Salieri gaat het gevecht aan. Een gevecht dat in het toneelstuk in het hoofd van Salieri speelt en alle karakters als spookbeelden verschijnen. Jeroen Krabbé als Salieri is absolute klasse! Alsof hij nooit van het toneel is weggeweest. Een feestje voor het publiek. Marc Marie Huijbregts vormt als Mozart de tegenpool van Salieri en hij doet dat met verve. Tjitske Reidinga verrukkelijk met veel gespeelde ondeugendheid. En waar vind je nog een toneelvoorstelling waaraan een zevenmans klassiek ensemble meewerkt. En een enthousiaste zaal met publiek! En dan is de premiere pas in oktober in Rotterdam. Carre mag alvast wel met kaartverkoop beginnen voor november…

Wat een verschrikkelijke voorstelling!
Alleen DOlabella was leuk, grappig, anders was ik em in de pauze al gsmeerd (kmoest em afkijke).
MAar gesprekken / monologen van een kwartier dat gaat je echt wel vervelen.
Het gewei is dus voor DOlabella
en de appels voor de rest van het stuk.

et verhaal erachter was misschien wel leuk, maar niet leuk gebracht

DRANG slaat met deze voorstelling op locatie andermaal de spijker op de kop. Onder de bezielende leiding van Lucienne van Amelsfort brengt DRANG een voorstelling van formaat.
Plaats van actie; bouwterrein voormalig gebouw de Blauwe Aanslag in Den Haag. Onderwerp; diverse personages en hun persoonlijk verhaal tegenover een een onpersoonlijke buitenwereld.
De structuur van de voorstelling is een meesterlijke vondst; het publiek wisseld in de pause van tribune, de peronages spuien monologen vanuit hun persoonlijke belevingswereld.
Gedesilussioneerde kraker, leraar met ambitie, verstoten maitresse, immigrant met oosters inzicht op westerse wereld, jong meisje,Oost Europees, verdwaald in wereld van vrouwenhandel en prostitutie.
De humor van actrice Jannie Houweling is werkelijk vertederend. Actrice Julia van de graaf speelt haren ten berge rijzend haar rol van de roolercoaster ride binnen de prostitutie uit.
Proficiat!

Een zeer boeiende voorstelling, zonder meer. Mijn vrouw en ik waren beiden erg onder de indruk van het improvisatie-talent van de acteurs. We hebben enorm gelachen om de snelle grappige scenes en mijn vrouw heeft enkele traantjes weggepinkt bij een langere scene in de tweede helft. De geloofwaardigheid was groot, beter dan ik bij menig ingestudeerd stuk heb gezien. Over het cabaret van Martijn Loerakker: een verwarde jongen met een stem als Boudewijn de Groot met scherpe teksten en bizarre verhalen. Samen een spannende combinatie. Het is jammer dat je een improvisatievoorstelling nooit twee keer kunt bekijken.

Een minpuntje: sommige momenten in de voorstelling waren een beetje rommelig.
Pluspuntje: ook de muzikale ondersteuning en het samenwerken tussen muzikant/cabaret en de acteurs maken deze voorstelling helemaal af.

Volstrekt ernstige, serieuze, goedbedoelde en maatschappelijke voorstelling. Van het begin tot het einde saai, op één enkel moment na: het omhoog hijzen van de speelvloer. Een dramaturgisch essay, waarin soms ronduit provinciaalse geargumenteerd werd: ‘hij is een kwaaie, want hij heeft zo’n fout pakkie an, hij is een onderdanige slappeling die zich van het podium laat afduwen’. Het was bovendien duidelijk één van de mindere stukken van Shakespeare, ook nog in de bewerking van Heiner Müller. Die laatste lijkt alleen op zijn plaats te zijn als makers echt iets op hun lever hebben. Dat was hier niet het geval, dus van de tekst was ik ook niet onder de indruk. Verder was de kwaliteit van de voorstelling onmiskenbaar zeer hoogwaardig -Schauspieler-, maar de rangschikking maakte het tot theatraal huiswerk, gemaakt onder auspiciën van de theaterkostschool voor grote regisseurs. Kortom een avond voor de allereagerste onder de beavers: Duitse critici die hierin ‘Inszenierung des Jahres’ zagen.

Wat een heerlijke, spannende, soms heftige toneelavond. Toneel moet niet voorspelbaar zijn; je moet je soms ongemakkelijk voelen’; toneel moet je raken; toneel moet ook geil kunnen zijn. Voorwaar alle ingredienten waren aanwezig bij deze Feeks onder regie van een man van wereldformaat Ivo van Hoven. Juist dat homo-erotische laagje maakt zijn visie en interpretatie zo anders dan anderen. Zit niet te zeuren met misplaatste preutsheid over een bloot geslachtsdeel. Wat een topvooorstelling… Moge er nog vele volgen onder zijn regie…En kies niet voor de weg van de minste weerstan d..durf tegen een stroom in te gaan..

En ja.. tuurlijk Hans Kesting..

Wat een prachtige voorstelling! Mooi decor, mooie regie, mooie taal en mooi spel. De vertaling heeft soms het bloemrijke van Shakespeare en is soms hedendaags, maar prachtig verwoord en helemaal te volgen. Een prachtige Ventidius, wat een acteur! Ook een prachtige vertolking van de priester/dienster/Octavia. Heel mooi gespeeld. Alexas/Dolabella zeer vermakelijk, maar niet altijd helemaal weg van het typetje. Alleen…. Antonius en Cleopatra. Geen sterk spel en geen greintje chemie gevoeld tussen deze twee. Waar was nou de allesverzengende liefde? Niet gezien, niet gevoeld. Voornamelijk met Antonius kon ik helemaal niks. Alleen maar met zichzelf bezig, wat een keuze kan zijn, maar dan niet geloofwaardig neergezet. Heel jammer. Het feit dat de voorstelling ondanks dit toch wel zeer grote gemis (want het draait natuurlijk allemaal om deze ongelooflijke liefde) tóch drie uur lang boeide (behalve dan de sterfscène op het laatst, die was echt te lang) betekent een dikke pluim voor de regie! Jammer dat ie nog maar 2 avonden speelt (vanavond en morgen), maar als je de kans hebt, zeker gaan! Een evening well spent.

De voorstelling wordt gespeeld in de entreehal van het inmiddels leegstaande gebouw voor de Sociale Dienst. Met de kuipstoeltjes opgesteld als op een vliegveld, wordt er gespeeld op, om en door het publiek.
De tedere, nauwelijks merkbare aanrakingen door ‘de meisjes’ die zich geruisloos door het publiek verplaatsen maken de voorstelling heel intiem, maar geeft wel een soort van vrijheid.
De teksten zijn goed, de zang is verrassend goed en zeker Hadewych Mimis verdiend voor haar zang, spel en uitstraling een dik gewei. Het tweede deel, met de (oude) hoeren die ouwehoeren is minder en lijkt alleen maar in dienst te staan om de 3 topactrices van ZTH nog eenmaal in de spotlights te zetten. Dit was een beetje jammer, maar het stoorde niet.

Je hebt een groot concentratievermogen nodig om deze voorstelling te kunnen volgen. Het is al in het Duits, maar niet al te duidelijk of met een accent, waardoor het niet makkelijk te volgen is. Hierdoor zit je steeds naar de boventiteling te kijken.
Op de achtergrond werden live beelden van het Leidseplein geprojecteerd, waar ook twee acteurs rondliepen. De trams en ambulances die langsreden leken zoms wel door de zaal te rijden. Die acteurs kwamen dan zo nu en dan ook weer de zaal binnengelopen.
Maar toch vond ik het een boeiende voorstelling, met als hoogtepunt wannneer de tribune op het toneel omhoog getakeld wordt. Ik zou het graag nog eens willen zien, maar dan in het Nederlands.