Het klassieke verhaal van Salome sober en poetisch vertaald naar het heden en mooi intiem, heel dicht op de huid gespeeld. Vraagt om meer van deze jonge tejatermaakster!

Op papier biedt dit stuk (zoals de meeste kluchten)weinig reden tot lachen. Het vakmanschap en de timing van de hoofdrolspelers maken echter veel goed. Het eerste kwartier is razendsnel en amper te volgen, dit met de bedoeling zo vlug mogelijk tot de kern van de zaak te komen: het publiek laten lachen.

In de broeierige tent speelden de acteurs zich in het zweet. Drie uur lang (een pauze) rolden ze van de trap en vielen door deuren in een ongelooflijk hoog tempo, de timing perfect. En wat een vernuftig en geestig stuk. De intellectueel en de Tineke-Schouten-liefhebber kwamen allebei aan hun trekken. Toegeven, na deel II was ik murw, maar de spelers wisten me binnen enkele minuten weer bij het laatste deel te trekken. Als afscheid geen gebuig-applaus-en-dat-was-het-dan, maar een leuk dansje toe. Hartstikke goed gedaan!

We hadden efkens moeite om de nog zeer jonge Wine Dierickx te zien als de pathetisch naar een kind snakkende vrouw met zuiders temperament maar zeker in het tweede deel maakte ze haar rol waar door ijzersterk acteerwerk. Datzelfde kan gezegd worden van de ganse cast, de flamencozangeres incluis.
Marijke Pinoy legt het er in haar tweede regie dik op; de gevoelens worden met brede gebaren uitgesmeerd. Maar, mede door de lokatie, komt het nergens gechargeerd over. Integendeel, muziek, lokatie, acteerspel en het thema zelf maken dat we hier een sterke voorstelling voorgeschoteld krijgen die beklijft.
Gezien de recente subsidieperikelen die het voorbestaan van Zuidpool bedreigen doen we hier een oproep : Zuidpool moet blijven. Zou Bertje ooit al eens een voorstelling gezien hebben?

Het Volk heeft een scherp oog voor mensen in de marge. Hun pogen zich tegen het onvermijdelijke teweer te stellen, wordt met sympathie en ironie getoond. Ook dit keer; drie ex-balletdansers op leeftijd proberen het (“na vijfenveertig jaar - minstens!”) nog één keer. Uiteraard loopt de gieter-choreografie spaak.
We houden van de toon die Het Volk kiest. De groep behoort tot onze vaste jaarlijkse keus. Maar eerlijk gezegd hebben we de drie acteurs wel eens beter op dreef gezien. Of ligt het aan ons en begint ons de langzamerhand wel erg bekende kost tegen te staan?

ik ben het helemaal eens met L.P.
ik wens sarah nog veel geluk, liefde en schone voorstellingen.
sinaaf

Een voorstelling waar zowel Gerardjan Rijnders als Ivo van Hove veel van kunnen opsteken.Moeremans komt net kijken en profileert zich reeds als een groots theatermaakster.Eindelijk gebeurt er weer iets in Nederland en omstreken.Dank u wel voor deze mooie en intens trieste voorstelling iedereen.

Dit was zeker een reisje naar Gent waard. Een prachtige voorstelling in een oude loods. Met soms te harde livemuziek
(tomaat) Je kwam ogen te kort om alles te volgen. Je kreeg vanzelf medelijden met Yerma omdat ze buiten de gemeenschap kwam te staan, vanwege haar kinderloosheid. Prachtig spel van Wine Dierickx en een prachtige stem van de flamengozangeres

Al dat positive nieuws over Elementarteilchen, het is om misselijk van te worden. Ik vond het (net als Anatomie Titus trouwens) een buitengewoon langdragige voorstelling met een vaag begin dat ik me al niet eens meer herinner en met daarna heel veel gedetailleerd, maar muf en zielloos geouwehoer over seks. Uiteindelijk blijft er weinig anders over dan een optelsom van twee soap-stories (van platte seks naar ware liefde naar terminale kanker schuine streep zelfmoord) met daaroverheen een waterig sausje over ‘de nieuwe mens’. Die Duitstalige regies van Simons zijn de Nieuwe Kleren van de Keizer. Een arty-farty decortje, acteurs die declameren in plaats van toneel spelen, op gezette tijden een sfeermakend muziekje (Beatles! Melanie! Gaat de cd-kast van Simons niet verder?), en critici die elkaar achterna lopen in hun jubelzangen. Sorry, maar ik vond er geen bal aan. Ik wil spelers zien die zich uit de naad werken! Schmink ruiken! Zweet! Messcherpe dialogen! Tempo!

Prachtig verteltheater waarin Chris Nietvelt uitblinkt. Wat een prachtige performance, en zo niet hysterisch zoals we vaker van haar zagen, maar zo blij, zo eng, zo nieuwe mens en zo geflipt als 60-er jaren mevrouw die schitterend uit haar dak gaat op Ruby Tuesday van Melanie. De andere (Duitse) spelers vertelden mooi het verhaal van De Nieuwe Mens die ondanks alle perfectie toch maar niet echt gelukkig kan worden. De vrouwen waren misschien iets te jong voor hun rol, maar dat is een detail. En van de mannen was vooral de rol van Bruno hartveroverend. Johan Simons is een talent om te koesteren. En dat gaat dan naar Gent… Haal die man onmiddelijk terug naar Nederland!