Het gebruik van decor vond ik passend. De eenvoud en grofheid gaf meteen de sfeer weer. Het hangende toneel dat heen en weer kon worden geschoven, vond ik optisch gezien een vondst. Beweegt het nu of niet? En zeker wanneer het in zijn geheel wordt weggerold aan het einde van de voorstelling, gaf mooi weer dat de voorstelling afgelopen was en het toneel werd ‘opgeruimt’.

Bij een aantal acteurs heb ik mijn vraagtekens gezet. Een aantal van hen vond ik in eerste instantie niet passend, maar allen hebben zij hun moment in de voorstelling gehad. Dit moment hebben zij gegrepen en mij in elk geval op dat moment ruimschoots overtuigd.

De mij opgevallen sterke punten waren de entree van Alex en co aan het begin. Ik vond ik heel mooi gedaan, vooral de combinatie slow-motion en muziek van The Ex was precies goed. Het moet wel gezegd worden dat deze scene regelrecht uit de film van Stanley Kubrick is gehaald, daar komen de acteurs op gelijke wijze in beeld. Heel fraai vormgegeven binnen een theatersetting. De link tussen het originele verhaal en hedendaags Nederland, gaf de voorstelling een geheel eigen kleur. Sterk verwoord en verbeeld in de scene met de douches.

De minder sterke punten wat mij betreft:
Te veel gehangen aan de ‘slang’ van het originele verhaal, dat was niet nodig geweest. En de angst bekroop mij dat het hele originele verhaal gevolgd zou worden. Dit bleek niet geheel waar te zijn.

Al met al: een mooie voorstelling en een pluim voor alle medewerkers. Deze voorstelling vult boek en film aan.

Een kijkzaak…
Het is niets bijzonder, maar je wilt als mens er naar kijken. Je hebt er niets aan, maar je wil er naar kijken.
Zo omschrijft deze meneer zijn optreden. Een kind is nog elke dag verwonderd, maar wij vergeten om verwonderd te zijn. Als je niet verwonderd bent, dan betaal je toch niet. En met twee euro in je hand stap je zijn tent binnen.
Alsof je terug in de tijd stapt. Carnivale schiet door m”n hoofd! Hij vertelt nog meer in dat tentje. En dan gebeurt het. En ik was er bij ik kijk er naar en ik zei wauw…

Donderdag 22 juli. De Gentsche Fieste zijn nu halfweg. Er is nog altijd bier in overvloed, je komt nog altijd niet om van de honger, je kan nog altijd geplet worden in de mensenmassa, je kan nog altijd je eerste salsa-pasjes wagen op de plankenvloer in Baudelo of toekijken naar volleerde tango-dansers in de spiegeltent, je kan als vrouw nog altijd in een veel te lange file staan aanschuiven aan toiletten die je veel te duur betaalt, je kan nog altijd een consument-gericht vergelijkende studie doen omtrent de mojito’s op de verschillende pontons van Pole Pole, je kan nog altijd om twee uur ‘s ochtends eendjes vissen of je mannelijke compagnons zichzelf en vooral hun spiergehalte laten bewijzen op de kermis op de Vrijdagsmarkt, je kan nog altijd met de auto de stad proberen in rijden om na een uur zoeken te bedenken dat je je vierwieler beter op Flanders Expo had achtergelaten, je kan nog altijd duimen voor Congo, je kan nog altijd naar straat-artiesten staan kijken en dan wegmuizen in de massa op het moment dat ze een kleine bijdrage vragen voor hun show, je kan nog altijd hopen geld uitgeven onder het motto ‘maandag moet mijn portemonnee toch leeg zijn’, je kan nog altijd jenevers degusteren in alle geuren en kleuren, je kan nog altijd …. bedenken dat er nog een zee van tijd is vooraleer de feesten van 2005 er op zitten.

En temidden van al dat feestgedruis komt de verwondering soms uit een heel overwachte hoek. Zo slenter ik met een paar vrienden rond middernacht de Bibliotheekstraat in, op weg naar de ‘bal populaire en plein aire’…. Tot mijn linkeroog plots een klein circustentje ontwaart – oranje lichtjes, gouden krullewietjes, en het opschrift ‘De man die met zijn ogen ademt’… Mijn nieuwsgierigheid is meteen gewekt. Er staat een man met een gek hoedje een paar mensen aan te spreken die wel willen maar niet goed durven dichterbij komen. Zijn stem klinkt zacht, een beetje omfloerst. Hij zegt dat de wereld groot is en de mensen klein, en een fractie van een seconde denk ik aan Kalimero die iedereen groot vindt en zichzelf klein en dat is niet eerlijk… Ik blijf staan. Hij kijkt mij aan met van die grote donkere, intrigerende ogen- ik denk even dat ik daar moederziel alleen sta in die massa, ik bezwijk. Ik ga heel gedwee op het bankje zitten, met mijn euro in mijn handpalm, totdat ik het circustentje binnenmag. Dan is het zo ver, het gordijntje gaat open…. en we zijn met tien die vol nieuwsgierigheid het tentje binnenstappen. Wat daar binnen gebeurt, ga ik niet vertellen – per slot van rekening duren de feesten nog vijf dagen en je kan nog altijd…..

Na amper vijf minuten kom ik buiten. Ik knipper met mijn ogen. Ik moet weer even wennen aan die drukte en die mix van klanken en geuren. In een romantische bui, en wellicht ook in een lichte roes, probeer ik de magie van het moment nog even vast te houden en zeg, net iets te luid: “als ik kon wat hij kan en ik verdrink in zijn ogen, zou hij mij dan redden met oog-op-oog-beademing?”

En dan een vettige knipoog van een voorbijganger die al lang niet meer weet wie hij is, waar hij vandaan komt en waar hij naartoe wil, in een t-shirt dat even vettig is als zijn weelderige haardos….. Ik hap naar adem. En verdwijn in de massa. Bal populaire en plein aire….

Afgelopen zaterdag in het intieme cafe theater Toomler twee Ierse comedians van wereldklasse gezien: Neil Delamere en Owen O’Neill! Vooral Neil was door zijn volstrekt originele gedachtensprongen en kronkels een klasse apart. Een van de leukste avonden gehad van de laatste maanden, inlusief Over het Ij, Parade en een festival in Ierland zelf. Kom je hier in Amsterdam de beste Ier aller tijden tegen!

De vertraagde entree van Alex & Co is zeer schoon, en The Ex vond ik de gehele voorstelling erg fijn, maar verder vond ik deze eersteling van D’Electrique fors tegenvallen. Ko van den Bosch is bijvoorbeeld een goede acteur, maar te oud om Alex te spelen. Twee andere acteurs vond ik al helemaal niet logisch gecast, ze leken amper te spelen en ook raakte een van hen af en toe de tekst kwijt. Het was geen soepele voorstelling, het steeg niet op, het was te stamperig chaotisch en te snerend cynisch. Ook had ik betere decorvondsten verwacht, maar misschien ben ik daarin wel te veel verwend door de laatste twee voorstellingen van Alex D’. Om toch vrolijk af te sluiten: de operazangeres vond ik wél fantastisch.

Gelokt door een aantal klinkende namen, en ook enigszins misleid door een juichende voorpubliciteit hebben wij een paar uur zitten zweten in een schandalig slecht geventileerd transformatorhuis. Het was vrijwel onmogelijk om tussentijds weg te kunnen, publiek op de treden, slechte verlichting, anders waren wij ruim voor het einde weggegaan. Echt een afknapper, niet spannend, zelden leuk, op het niveau van een schoolmusical. Het ene gewei is voor Pierre Bokma (vlak voor het einde) en voor de band.

Alex stapt, gewapend met honkbalknuppel, als aanvoerder van zijn rampokvrienden het verhaal binnen. IJzersterke beelden, die ook een buiging naar Stanley Kubrick zijn.
Het is de opmaat naar een pracht voorstelling van visuele heftigheid, auditief geweld en verontrustende tekst. Zoals het eigenlijk hoort te zijn in het theater. En dan ook nog uitgevoerd door een quasi-perfect uurwerk van acteurs, bandleden, zangeres en danseres.
Alex d’Electrique is dood. Lang leve D’Electrique! Ik hoorde Ola Mafaalani in een interview zeggen dat ze de groep in deze samenstelling eigenlijk voort zou willen zetten. Prima plan. Doen! Gevijven melden we ons dan graag als groupies aan.

Het weer zat mee, de locatie (NDSM werf) zag er even fascinerend als verlaten, maar toch levendig uit en met de veerdienst naar ‘Op hoop van zegen’ is natuurlijk dubbelzinnig.
Al met al was ik in een lekkere stemming gekomen om naar deze klassieker te gaan kijken. En gelukkig viel het niet tegen! Beginnend met de muziek, ik wist niet eens dat er zoveel coupletten waren van ‘Daar was eens een meisje loos’, maar de muziek paste er goed bij, met een eigen gewei voor de bassist (met name voor de meeuwen die hij eruit weet te krijgen).
Het spel van dames steekt met kop en schouders (logischerwijs?) boven dat van de heren uit. Het gaat immers over de vissersvrouwen en Joke Tjalsma is een geweldige Knier. Er wordt afgewisseld met zeer overdreven spel en zeer klein spel waar je zelf de emoties mag invullen. De conclusie is dat ik heb zitten genieten van een goede voorstelling. Om toch nog een klein puntje van kritiek te geven en om de tomaat te verklaren; De lichtvrouw, waar in naast zat, zou ook haar gsm uit mogen zetten en zeker niet gaan zitten sms’en!

verse multimedia
Ik heb erg genoten van de voorstelling en dubbel gelegen van het lachen (spierpijn in de kaken). PONG is er ook voor mij

Een dansvoorstelling die vijftien jaar geleden al opzien baarde. Nu opnieuw op het repertoire genomen en nog steeds is de danstaal van Vandekeybus fascinerend: energiek, krachtig en steeds een gevecht met de zwaartekracht.
Toch een tomaat: tussen adembenemende episoden door worden er soms flauwe teksten opgelepeld; wordt een diepgevroren overhemd van ijs ontdaan (o,o, wat grappig) en wordt er zelfs door de dansers een hele vloer afgebroken en taperesten van de vloer gekrabt. En hoe lost Vandekeybus
zo’n saaie situatie op: door een danser zich langzaam om te laten kleden op het voortoneel. Tja…
Natuurlijk hebben dansers af en toe een adempauze nodig, maar dat is ook anders op te lossen. Er zaten enkele prachtige, verstilde momenten in de voorstelling, (b.v. een meisje dat langzaam een toren van pallets beklimt) momenten die er veel meer in zouden kunnen.