Polderman en Kommil Foo spelen samen elkaars werk. Dit levert een gezellige voorstelling op, die met zichtbaar plezier gespeeld wordt. Leuk om weer oud werk van Kommil Foo gespeeld te zien&horen. Jammer van de wat vlakke stem van Polderman, die af en toe als een beetje geforceerde toevoeging klinkt.

Reusachtige meeuwen maken de Boulevard onveilig. Gulzig pikken ze naar alles wat op hun pad komt. Griezelig vermaak. Fascinerend poppentheater dat deze discipline boven zichzelf doet uitstijgen.

Zeer smeuiig in het Antwerps verteld verhaal over een dag uit de Tour de France van 1948. Multi-instrumentalist Geert Hautekiet bespeelt moeiteloos in zijn eentje de vreemdsoortigste apparaten en het publiek en maakt een waanzinnig verhaal compleet geloofwaardig. Hoe je van zwart brood dat zwaar op de maag ligt, wit brood kunt maken dat voelt als vlinders in je buik. Deze eenzame fietser is sterk!

Een delicaat stukje kindertheater dat filosofisch getint is, maar op een heel vanzelfsprekende manier. Een illustratrice tekent vrij associërend de gedachten van twee meisjes op de speelvloer die uit de lucht zijn komen vallen. Mooie, beeldende poëzie.

De Bloeiende Maagden en Bambie gingen tijdens hun eerste uitvoering van hun serie tryouts voor samenwerking tijdens de Boulevard behoorlijk tekeer. Niets leek ze te gek. Dat leidde tot staaltjes theater waar je met rollende ogen naar zit te kijken, soms ook met opgetrokken wenkbrauwen. Hoe theater kan worden gemaakt, komt hier aan het licht. Je moet je nergens te goed voor voelen en iedere ijdelheid is uit den boze. Naakt met alleen een incontinentieluier aan en een helm op het publiek intimideren, is slechts één van de grote hoeveelheid verbazingwekkende scènes die je voorgeschoteld krijgt. Een veelbelovende samenwerking.

Onderdeel van het beeldende kunst porgramma van Theaterfestival Boulevard dat samen met Festival aan de Werf en de Veenfabriek is ontwikkeld.Geen schilderijen en sculpturen maar evenementen die sociale structuren in kaart brengen. Acht bandjes had Johanna Billing in Den Bosch bereid gevonden hun uitvoering te spelen van Ýou don’t love me yet’. Van snoeiharde rock tot dialectische samenzang. Vier Brabantse Boys hadden de song vertaal in ‘Ge houdt nog niet van mij’ en zongen dat als een stelletje middeleeuwse zeelieden, flink zwaaiend op hun benen. Muzikale principes infiltreren de beeldende kunst.

Ben je op een theaterfestivals dan ben je er al meteen bang voor: de steltlopers. En ja hoor, op de Boulevard waren ze er ook, maar deze Franse groep maakte van de opening van het festival een geweldige act. Complete salto’s op verende stelten, enorme sprongen en dat alles in een vorm van een strenge circusbaas die een fantasietaal spreekt en zijn drie onderknuppels op stelten als afgetrainde circusdieren behandeld. Vind je het gek dat ze dat niet meer pikken. Een prachtstuk theater op straat.

De Spaanse luchtacrobate Fura is een kwalitatief zeer hoogwaardige artieste die theater op straat de nodige uitstraling geeft. Esthetisch interessant, dansant, beeldend en spectaculair. Een perfecte uitvoering van een origineel kunststuk dat oh’s en ah’s aan je mond doet ontsnappen.

Komt Ivanov uit de verf? Ongetwijfeld zitten er zwakke plekken in de casting. Toch is de voorstelling interessant uitgewerkt gezien de setting. Een openluchttheater vraagt toch om een andere benadering dan een schouwburg. Juist het kolderieke aspect voegt wat toe aan het anders toch wat melodramatische gegeven. Geweien voor decor en spel (en de gezellige picknick), een tomaat voor het ongeloofwaardige spel van Anna Petrovna. In onze ogen een aanrader, zeker vergeleken met de voorstelling die we hier 2 jaar geleden zagen.

Hebben wij dezelfde voorstelling gezien?? Ja, prachtig decor, ja, mooie omgeving en heerlijk gepicknickt, maar de voorstelling? Alleen Lebedev vond ik echt goed tekstueel, de rest kwam niet van het papier af. Oké Sasja en Misja waren bij vlagen goed, maar daar is het ook echt mee gezegd. De rest nietszeggend, behalve Lvov, die was echt slecht. En Babakina kwam niet verder dan een slap aftreksel van Tineke Schouten. Jammer dat acteurs vaak toch denken dat ze half moeten schreeuwen om verstaan te worden, wat weer ontzettend slecht is voor de geloofwaardigheid. Nee, ik vond het niks.