Voorstelling die zeer op zijn plaats is in Theaterfestival Boulevard. De drie jonge acteurs hebben een prachtige speelplek gevonden voor een hilarische relaas over twee uitgedijde pensionhoudsters die liever geen gasten meer ontvangen, maar voor een gestrande reiziger een uitzondering maken. Heerlijk aangezet gespeeld en met het juiste gevoel voor timing en filmische effecten. Geen highbrow theater, maar een vakkundig gemaakte klucht die met zelfspot wordt gebracht en waarbij het publiek fijnzinnig in de maling wordt genomen en tenslotte met drank en spijs gelaafd weer naar huis wordt gestuurd.

Bizarre muziekthaterproductie van beeldend kunstenaars Miesjel van Gerwen, Tineke Goemans en regisseur Rinus Knobel uitgevoerd door een vijftigkoppig koor en twee solisten die als een menselijke machine een groot fietsgevaarte in beweging brengen en tegelijkertijd een tot opera buffa bewerkt tekst van Lucebert (‘Troost de hysterische robot’) ten gehore brengt. Orkest De Volharding, hoog boven het fietsmobiel uittorenend gezeten op maximaal zeven meter hoge palen, speelt de prachtige muzikale compositie van Gerard Beljon. Drie acteurs vervolmaken de geschiedenis van de mensheid die hier metaforisch wordt opgevoerd. Bizar, Brabants schouwspel. Alsof Jeroen Bosch even is teruggkeerd om het geheel aan te kleden. Vierhonderd mensen keken ademloos toe.

Aanlokkelijke voorstelling voor de jeugd. Kinderen worden opgeroepen voluit hun verlangens na te streven en hun dromen te realiseren. Dat gebeurt op een verrassende tocht door de verborgen ruimtes van een theater. Licht absurdistisch, grappig, soms een tikkeltje ranzig, maar vooral tongue in cheek gespeeld op een manier die ook de kinderen duidelijk maakt dat we het leven niet zo serieus moeten nemen. Feestelijke, muzikale productie door een aantrekkelijke tableau de la troupe dat zich kenmerkt door lichtvoetigheid en een fysieke speelstijl.

“Jongens waren we, maar aardige jongens” - alle zes. Okay, het is de blues in het westland. Maar ze trakteren hun publiek op lekkere muziek en spitse teksten. Geleend werk ook van collega’s als Jeroen van Merwijk of Bram Vermeulen. Niks tegen, want er zit een idee achter en het wordt overtuigend en met aanstekelijk enthousiasme gebracht.

Orkater toont dat reclame voor yoghurt toch ook nuttig kan zijn. Het levert in ieder geval in deze voorstelling stof voor veel muziek en veel (iets te veel wat mij betreft)situatiehumor. En vermakelijk vertoon van een inventief in elkaar gezet scheppingsproces”.

Een spetterende show met veel Marlene Dietrich en Nina Hagen en een scheutje Lotte Lenya en Hildegarde Knef - kan dat? Jazeker, als Ellen ten Damme dat doet. Ze bleek (weer) een geweldige performer. Achteraf betreur ik alleen dat ik geen Johnny heet.

Mooie voorstelling over 2 meisjes die samen een verhaal vertellen over het “samen zijn”, door 2 enthousiaste en sterke meiden (Wendell Jaspers en Kim Zonneveld).
Sterk is ook het gebruik van de fimbeelden.

Drie tomaten voor deze S.O.V.: Saai, Oninteressant en Vervelend. Heel mager verhaaltje over jonge vrouw die op zoek gaat naar de achtergronden van haar oma en vrijwel niets te weten komt. Duurt dan ook maar 25 minuten.Volkomen verspilde moeite. Hoewel, moeite?. Het is vooral gemakzucht,

Muzikale show in theatrale omlijsting die er zijn mag. Deze 9 acteurs van Stella Den Haag maken er een geweldig concert van. Meeslepend, ontroerend, aandoenlijk, swingend, grappig en verdomd goed! Menig gerenommeerde Nederlandse band of groep kan hier een puntje aan zuigen.

Letterlijk adembenemende trapezeshow in futuristische atmosfeer. De entourage, de live muziek en prachtige zang en de ateletische presaties zijn wonderbaarlijk. Als twee keer achter elkaar een truc de mist ingaat, denk je echter wel: kom op, dat kan beter. Desondanks een wereldavond gehad.