Om direct met de deur in huis te vallen : de tekst van Peter Verhelst in de monden van een stel jonge, onervaren acteurs werkt niet. Zoals dikwijls met Verhelst’s teksten is ook dit weer een tekst om te lezen en niet om uit te spreken. Poëtisch dat wel, maar zo gekunsteld. Conversaties worden er soms op het kantje van het lachwekkende door. Een knappe regisseur die zijn spelers hier mee om kan laten gaan. Van Der Meiren is duidelijk niet zo’n regisseur.
De jonge, onbekende acteurs zijn duidelijk nog veel te onzeker om dit te laten werken. Enkel Nathalie Meskens houdt zich staande en kan een zekere spontaniteit opbrengen. Bij de anderen blijft het bij geforceerd debiteren van de tekst.
Nochtans zat er heel wat in, zowel de scenografie als het regieconcept zelf beloven een “esthetische” voorstelling en dat is het ook wel geworden. Jammer dat het op geen enkel ogenblik aansprak.

Nou dat was een prachtige avond toneel, een mooie avond uit. Het voelde belangrijk en mooi, mede dankzij Neil Young. Soms werd ik geemotioneerd, maar te vaak moest ik lachen, waardoor het maar niet pijnlijk werd. Een beetje te light allemaal. Elsie de Brauw is erg goed (Theo denk ik zo), Hadewych Minis is een enorme stoot en Chris Nietvelt heeft de geheime hoofdrol. Met de mannen had ik het minder op. Na het lampekap gedoe haakte ik af, vooral het door-de-wand-in-de-schouwburg-gang-met-camera’s vond ik vermoeiend. Ik begreep het geloof ik allemaal niet zo goed. Ben heel benieuwd naar hoe het op de podium plaatsen was….

Uitstekende voorstelling. De versie met Willem Nijholt in 1989 had ik nog gezien maar deze was vunziger. Carre is op z’n mooist. Liedjes zijn ijzersterk en over het algemeen uitstekend gezongen. MC is ongrijpbaar slordig gespeeld. Anne-Wil Blankers is schitterend als Frau Sneider, en zingt ontroerend mooi. Minpuntje is dat de dans ook vaak slordig is. Maar de mooie nieuwe interpretaties van liedjes als ‘Cabaret’ en ‘Laat me koud’ maken dat goed. Ga dit zien!

Een voorstelling opgebouwd met drie aparte toneelstukken. Stukken zijn niet alledrie even sterk. Maar acteurs zijn dat wel. Bert Luppes is fenomenaal als rode draad. Andere acteurs zijn minstens even goed. Veel gelachen en hier en daar ook nog wat mooie gedachtenspinsels gehoord.

Zo’n klassieker van aluin is natuurlijk per definitie al leuker, aardiger en beter dan 99% van wat je in de schouwburg ziet. Dus dat is wel een paar geweitjes waard. Een tomaatje voor het verschil in acteerniveau (zeg je dat zo?) tussen de verschillende acteurs. Al met al dus wel gewoon weer naartoe gaan! Zeker voor wie ook op decors, kostuums enzo let.

Een fantastische voorstelling met een uitmuntende cast. Ver weg de beste voorstelling die ik dit jaar (en verleden jaar) heb gezien. Voor de rol van Travis werd zeer realistisch en mooi neergezet. Het lukt een stuk niet gauw mij in tranen te krijgen, maar hierbij hield ik het niet droog. Ik sta bijna nooit op tijdens het applaus, maar bij deze voorstelling ben ik gelijk met de rest van het publiek gaan staan. een terechte staande ovatie.

Super. Scherp. Ongewoon. Briljant. Verrassend. Dikke vette kwaliteits tijdsbestedeing. Wat heerlijk om theater te zien dat zo boeit, je zo laat lachen, je hersens prikkelt en ontroert. Heel erg goed geschreven script en fantastisch uitgevoerd, met name door Lineke Rijxman die onnavolgbaar schakelt tussen bewust en onbewust, bekijken en beleven. Alle spelers vond ik overigens briljant en heerlijk om naar te kijken.
Ik heb een fantastische toneelavond gehad, dit is comedie zoals dat helaas bijna niet in Nederland gemaakt wordt. Grappig en pijnlijk en niet bang om te ontroeren.
Dit is een voorstelling waar een televisieserie van gemaakt moet en kan worden. Dit zou televisie kunnen worden waar je zo’n behoefte aan hebt. Waarschijnlijk is die hoop ijdel, want het blijft per slot van rekening Nederland, hopelijk zien de beleidsmakers in Hilversum de mogelijkheden van deze voorstelling.
Ga kijken!

Bijna de wanhoop nabij, was ik, op musicalgebied. Wat een ellende, slechte zangers, nare dansjes etcetc, maar de redding bleek nabij: Er bestaat een goede nederlandse musical! (En dat van het Van den Ende-imperium, wie had het verwacht)
Jesus Christ Superstar heeft natuurlijk al een enorme voorsprong om mee te beginnen: Het is een geweldig stuk, fantastische muziek. Maar de uitvoering was onverwacht goed.
Ten eerste heeft men bij de casting gekozen voor mensen die in de eerste plaats zangers zijn, en niet zozeer dansers. Dat resulteerde in een fantastisch homogeen koorgeluid (het arrangement met alleen zang als begeleiding van ‘I don’t know how to love him’ was schitterend) en zeer overtuigende hoofdrollen, waarvan Judas’ ultieme rockstem nog het meest imponeerde. Maria Magdalena kon zeker zingen, maar was mij een tikje te musicallerig, met nare haaltjes aan het eind van de zinnen. Jezus was qua uitstraling en uiterlijk perfect gecast, maar hoe overtuigend ook, qua zang haalde ook hij het niet bij Judas. Grote verrassing was voor mij Jamai als apostel Simon, wat moet die jongen hard gewerkt hebben de afgelopen jaren! Hij heeft nu écht leren zingen, en heeft een prettige podiumaanwezigheid. Ook schitterend: De rol van Pilatus (dacht ik toch) een klein mannetje met een prachtige bas.
Het toneelbeeld was mooi, eenvoudig, de choreografieeën waren duidelijk aangepast op het feit dat de zangers geen ontzettend ervaren dansers waren, maar overtuigden niettemin geheel, het gebruik van gebarentaal als bewegingselement vond ik een vondst.
Enige minpuntje: Het geluid. Hoewel er duidelijk goede technici aan het werk waren (vooral te horen aan de rustiger stukken en de koorklank), was de verstaanbaarheid niet altijd goed, en het bandgeluid soms wat rommelig. Maar ik kan me ook voorstellen dat zo’n grote band in een plexiglas hokje lastig strak uit te versterken was.

Oftewel, niets dan lof! Vroeg u zich ook af of het uberhaupt wel bestond, een goede musical, laat Jesus Christ Superstar u een hart onder de riem steken.

Een stuk soberder, maar nóg beter. Misschien wat minder visueel verpletterend dan een paar jaar geleden ( toen Alex er nog voor stond), maar de teksten van Ko van den Bosch zijn onverminderd top, topper, topst. Deze productie is opnieuw een genot voor oor, hersenen en gemoed. Actueel, heftig, betrokken en terzake. En muzikaal - de samples van Eboman werken perfect. Ruim een uur wordt een niet al te florissante tussenstand opgemaakt van een man en een vrouw (een aangename kennismaking met Anna Schoen) en een samenleving. Voor spannende onspanning: Gurumatic!

(Overigens identificeer ik me graag met een acteur die, naturel of niet, kleutertaal uitslaande tuinkabouters ziet waar ze zijn.)

Het overslaan van vonken, daar gaat het bij De Volder om. Wanneer het je niet pakt zie je een onwezenlijk, burlesk theater. Maar als het je pakt, raakt het je middenrifs. En deze voorstelling, ook al is ze supersentimenteel zoals elke productie van De Volder, pakt je.
Deze keer gebruikt De Volder daar heel veel volk voor en een grote scène maar vooral ook twee levensgrote poppen. De slotscène wordt dankzij die poppen een beeld om vast te houden.
De Volder heeft de laatste jaren een abonnement op selecties voor het Theaterfestival. Als Brand een selectie verdiende, dan zeker deze productie.