Hun vorige program heeft vruchten afgeworpen: de heren doen in de bloedhitte uiterst fit aan. Bovendien rekenen ze ook weer doeltreffend met enkele foute verschijnselen en personen af. Dat gebeurt met behulp van lekkere, snelle en spitse teksten. Leuk vanaf de start met een dialoog tussen twee semi analfabete patsers in een club tot en met het slot met de barpraat van twee brallerige patsers. Goed dus, zij het dat het hier en daar wel wat teveel opgelegd pandoer werd.

Veel energie, dat wel. Maar verspild aan een slecht idee, slechte muziek en veel ongein. Maar gelukkig ook een (toevallig?) aanwezig mini-talentje van een jaar of drie schat ik, dat zich telkens onbevangen in de show mengde en de professionals ruim de loef afstak.

Bijna onder de Utrechtse Brug verstopt doet Suver Nuver z’n ding. Met misschien een niet al te oorspronkelijk thema: zoon neemt het op tegen pa. Ook het nieuw testamentisch skelet met JC in de hoofdrol is eerder vertoond. Maar bij de afwerking is het drietal plus goed gebruikt koor in vorm. Namelijk heel beeldend, geestig en orgineel. Zelfs het gesproken Fries werkt goed op Amsterdamse bodem.

Grote verrassing op De Parade: De Paardenkathedraal met even grappige, als muzikale als stijlvolle ode aan de leegte van de moderne mens. Over Prada-schoenen, vernissages en zinloze lege levens. Deze voorstelling is bijna een performance, gespeeld door drie mannen, een vrouw en een geweldige muzikant, die in deze omgeving (bier, rose, tenten, en toch ook weer vrij ordinaire straatartiesten) een grimmige oase vormt. Subtiel, uiterst professioneel en met een prachtige finale in de vorm van ‘Altijd een liedje’, waarna je zingend de tent verlaat.

Een ideale combinatie: de cynische melancholiek van van Roozendaal, de energie en scherpte van Bob Fosko en de swing en satire van Miss Bee; fantasisch en graag meer daarvan. Tevens bevat deze show het beste politieke statement dat ik in lange tijd in ons politiek zo roerige landje heb mogen horen:
EIGEN ROTTIGHEID EERST waarvoor niks dan hulde!

Top, moet je gezien hebben!Ben de hele avond nog vrolijk geweest van deze voorstelling en stuur vanavond al mijn vrienden .4 krachtige acteurs die aangevuld met een meesterlijke vormgeving en een prachtig “one-man bigband” een reis rond de wereld aanbieden waaraan je graag wil deelnemen. Prachtige vondsten en gevat in een helder concept. Wat moet het heerlijk zijn om dit te spelen!
Achteraf viel het mij pas op hoe knap deze voorstelling in elkaar zit. Alles gaat zo achteloos vanzelfsprekend.
Ik hoop dat er nog een avondvullende versie van deze voorstelling/performance/video-,sound,dress-show komt

Snip en snap-revue over honden, integratie en baasjes en bazinnen. Alex Klaassen stijgt tot nieuwe hoogten als bruine hond met roze erectie (meer zeg ik niet, zelf zien). Fijne muziek van Van Santen. Al haat ik honden, dit was leuk.

Dit is een in al z’n eenvoud prachtig ding. Achttien of twintig geprojecteerde hoofden vormen een koor dat door de magistrale Peter Drost aangestuurd wordt. Als dat eindelijk lukt (na hoesten en andere sabotages) doet Bach je even de Parade-herrie vergeten. 20 minuten, maar niet missen.

Het is weer zomers, het is weer upbeat, het is weer laagdrempelig, het is zelfs quasi-gratis, het is nogal goed openluchttheater en het heet dit jaar Don Juan. Wij zagen een vrolijk gestemde bewerking met bijvoorbeeld een aanstekelijke Leporello (Ad Knippels) en een vrolijk-cynische “Kolonel” (Rutger Le Poole) en hoorden zo nu en dan lekkere muziek. Allemaal een beetje vet natuurlijk, maar dat past nou precies bij de omstandigheden. Waarbij ook nog komt dat onder de tweeduizend toeschouwers geen spoor van de gebruikelijke amsterdamse hufterigheid viel te ontdekken. Te druk met genieten van de picknick. Of van het gezelschap, zoals in mijn geval, van een heuse Marina Vlady lookalike. OK, nóg een gewei. En één blikje tomaten voor de bekeurende dienders.

Ik hoop dat Growing Up/Jeroen Kriek zich hier niet ál te veel mee bemoeid heeft, want als het gillend over het podium rennen met voorbind-dildo’s hun idee is van verfrissend theater maken dan is er ergens toch iets grondig misgegaan na Andromache en nog wat écht mooie stukken van ze…
Extra tomaten voor de volledig uit de lucht gevallen verkrachting van de magistrale Roxanne uit Moulin Rouge en de platte muziekkeuze in het algemeen.