Thuiswedstrijd voor het Rotterdamse gezelschap dat sinds het bestaan van een theatertent op Lowlands hier jaarlijks met veel succes optrad. Dit jaar bood de tent maar liefst 1.400 stoelen, waarvan zeker driekwart bezet was tijdens de Scapino-voorstellingen. Zo was er onder meer een choreografie van Wubbe genaamd ‘Out of China’, waarin vooral gedanst wordt op muziek van PJ Harvey. Het begint met een wild, maar wel gracieus bewegende solodanseres waarna uiteindelijk vijf dansers het podium bevolken. Vloeiende lijnen en sensualiteit bepalen de sfeer. De broeierige muziek doet daar dan ook nog een heerlijk schepje bovenop. De tweede choreografie, ‘Double helix’ is van huischoreografe Nanine Linning. Zij koos voor prachtige strijkersmuziek van de Baltische componist Erkki Sven Tuur. Het is een duet in romantische sferen. Veel weerbarstiger is ‘No artificial sweetener’, ook van Linning waar een drietal mannelijke dansers bewegen op een heftig, industrieel klinkende soundscape, live gemixt door een dj. Dichter Mustafa Stitou draagt voor. De bewegingen zijn afwisselend ruw en ingetogen. Prachtig is het moment waarop de drie in elkaar gestrengeld staan als een boom. Om even later plotseling in te zakken. Mooi. Het publiek klapt zijn handen stuk. Mooie dans, goed gewaardeerd. Top.

Wat een pracht-symbiose van ijle, ‘hemelse’ middeleeuwse muziek en heftige, ‘helse’ beelden en geneurtenissen. Associaties voeren je langs de gruwelen van deze tijd. Natuurlijk 9/11, maar ook een moeder op zoek naar haar vermiste kind, een zwaan besmeurd met olie, een Amerikaanse die ‘in Jezus’ is, mannen die een vrouw achteloos van de een naar de ander werpen… Beelden die je ‘auw’ doen zeggen. Verdrietig, maar tegelijk mooi & waar !
Nu al - zo vroeg in het seizoen - het hoogtepunt van het jaar !

Live vanaf de borrel kan ik u meedelen, de opening in antwerpen is heel saai. Het regent en dat doet de rieten tent, met het combo in de tuin toch engiszins verschieten - Anna Theresa de Keersemaeker deed de State of the union; zij ging de gehele wereldproblematiek langs, riep op tot waardering van het subsidiesysteem en een genuanceerde houding over de relatie van kunst en overheid, komt via globalisering, vervlakking en het ineenstorten van ons klimaat bij een ‘maar we moeten het toch vooral blijven proberen’ - stichtelijke woorden van een choreografe die ook duidelijk maakte hoe fijn de danswereld - zonder festival voor de beste voorstelling - is, chapeau daarvoor, die kans moet je als danser op dit theaterpodium natuurlijk niet laten liggen. En dat ter opening van wat vast het laatste theaterfestival van de geschiedenis gaat zijn. Worden we hier treurig van? In ieder geval wel baldadig. Maar Moose was erbij (als ik zo vrij mag zijn…) - en wordt ook druk bekeken op de terminals die natuurlijk allemaal op Moose gezet zijn - en dat is tenminste iets.

Een mooie na-zomeravond, een bomvol openluchttheater en zeer gemoedelijke sfeer. En natuurlijk weer een fijn toneelbeeld. Kortom alle ingredienten voor een mooie avond zijn er. Don Juan trekt als een snel en goed verhaal aan je voorbij. Een heldere verhaallijn, snelle wisselingen tussen scenes en genoeg humor, maken de voorstelling soepel en toegankelijk. Een verhaal waar je je lekker door kunt laten mee nemen. Twee uur met nauwlijks een zak in de voorstelling. Kortom zalig vermaak en zeker zien!! (en wees gul in uw donatie want de komende jaren moeten er ook voorstellingen te zien zijn)

Hoe blij kun je worden als verwende theaterbezoeker bij het zien van iets dat totaal thrilling is en je verwachtingen ver overtreft? Heel blij. De depri-sfeer van The Blind maakte me erg enthousiast. Waar kijk iknaar? Video, acteurs, poppen? Het antwoord word je na de voorstelling gegund in een maar enkele seconden durend andre lichtstand. Ook gewei voor de bijzonder sterke soundscape. Jammer alleen van de beperkte mimische mogelijkheden. Maar het blijft een hele bijzondere geaarwording om een uutr naar alleen maar hoofden te kijken. Thrilling dus!

Er zijn van die emnsen die over een bepaalde voorstelling zeggen dat-ie “prima is als zomervoorstelling”. Dat verradt een enorm dedain, maar tegelijkertijd kun je denken: vakmanschap die niet erg diep gaat en grote groepen mensen museert die anders nauweljks theater zien. Daar is niets tegen. Dat gevoel overkwam mij tijdens het zien van See Under X. Hoewel ik van Galili en companen meer had verwacht, was het geheel een lekker enthousiaste bende. Toch had ietsje meer inhoud of karakter deze voorstelling zeker goed gedaan.

De geschiedenis en actuele stand van zaken in Georgie wilden de makers ons duidelijk maken in een uurtje. Dat kan niet. En hoeft niet. De teksten doen wat potsierlijk aan, maar dat wordt volledig gecompenseerd door de dans. Een achttal jongens van een jaar of 17 maken er een prachtfeestje van. Ze maken moderne danspassen, maar doen ook denken aan Kozakken en breakdancers. Tijdens de zwaardgevechten vliegen de vonken er van af, ook letterlijk. Wat een energie. En wat een mooi publiek in het Grand. Voor het einde al drie open doekjes. Niet geheel geslaagd, maar zeer de moeite waard.

Twee Fransen maken met hoogst simpele middelen een prachtig aangenaam half uurtje gekte. Hoe eenvouidger, hoe beter, ga je geloven na het zien van La Serre. Een hangmat, een banjo, een kruiwagen, een cassetterecorder van voor de oorlog, balletjes en een krant. Minder is meer bij deze mannen. Creatief, hoogst origineel en pretentieloos en een timing waar je U tegen zegt. Ook geschikt vor caba-haters. Een juweeltje.

Ik ben gister naar dit stuk gegaan met grote verwachtingen aangezien ik er van uitging dat de 3 hoofdrolspelers in dit stuk genoeg ervaring hadden om een degelijk toneelspel te spelen met overtuigend acteerwerk, maar nee. Johnny de Mol is overduidelijk niet in vorm (letterlijk en figuurlijk) en hij speelt dit spel terwijl hij er eigenlijk niet echt veel zin in blijkt te hebben. De 2 dialogen zijn ronduit slap en er zit dan ook geen rode draad in dit toneelstuk. Het belangrijkste van een toneelspel is dat er een goed scenario in zit verwerkt maar dit ontbreekt hier totaal! De enigste van de 3 die een beetje naar mate acteert is Teun Kuileboer, Aan het eind van dit toneelstuk namen mensen geen eens de moeite om een staande ovatie te geven aangezien dit totaal niet de moeite waard was, zonde van je geld dit toneelstuk.

mooie voorstelling en zeer op zijn plaats op de parade, alhoewel het zeker geen doorsnee ‘parade-voorstelling’is.
Mooi spel van Henk Elich(waarom zien we hem nooit meer op de planken?)Mooie vondsten en een herkenbare heldere stijl, geen poespas. Je kan de penseelstreek van Uri Rapaport goed merken en de combinatie met Paula Bangels is meer dan een vluchtige samenwerking. De symbiose van vorm, spel, muziek en plezier levert een heerlijk half uur vermaak op.