Natuurkundige experimenten doen levert een amusante voorstelling op. Met een fohn een balletje in de lucht houden is een aardige vondst vooral als dat later in de voorstelling een vervolg krijgt. Voor de twee acteurs een gewei, een tomaat voor de traagheid.

Een gewei voor Marisa van Eyle die angstwekkend goed in de oude huid van Annie MG is gekropen. Maar een tomaat voor het stuk van Ton Vorstenbosch. In chronologische vorm krijgen we feiten en door de auteur bedachte aspecten uit het leven van “het lammetje met een gifklier” gepresenteerd, vanaf de zelf gekozen dood van haar man tot aan haar eigen zelf gekozen dood. De feiten kennen we al uit alle tv-intervies e.d. die Annie MG zo smakelijk zelf kon opdissen bij Ischa Meijer en anderen, en nog uitputtender in de vorig jaar verschenen geweldige biografie. Maar het zijn niet genoeg ingrediënten voor een avond onderhoudend theater, vooral omdat het zo ontbreekt aan werkelijk drama: het meest dramatische is het feit dat Annie MG zo graag de PC Hooftprijs had willen krijgen, maar hem niet kreeg. Rondom die zo virtuoos gespeelde Annie MG door Marisa van Eyle komen, op zoon Flip na, de meeste andere personages niet genoeg uit de verf. De avond sleept zich, letterlijk en figuurlijk, voort. Waarom geen flashbacks of nachtmerries of andere dramatische ingrepen toegepast om theaterpersoonlijkheden als Wim Sonneveld (voor wie ze schreef, maar met wie ze niet veel had), Conny Stuart, Harry Bannink, impresario John de Crane op te voeren? Gemiste kansen, misschien uit respect? Misschien omdat die geschiedenis nog te recent is ? Het blijft nu allemaal te veel steken in een dramaatje waarin rondom Annie personages als Jeanne Roos, de voorleesclub (met George en Anke Groot), de vriendin van Flip en de secretaresse van Annie edelfigureren. Een beetje kleinburgerlijk allemaal; precies waar Annie MG niet veel mee op had.

De schrijfster en drie acteurs zijn natuurlijk gegarandeerde top. En dan is een nagenoeg kaal toneel, waar in dit geval voor is gekozen ( één tafel, vier stoelen), een voordeel. De meer dan geestige tekst en het vele wat het drietal daar allemaal mee blijk te kunnen, komt dusdoende onversneden over het voetlicht. Een avondje topplezier dus. Geen slecht begin van een nieuw seizoen, zou ik zo zeggen. En overigens ben ik van mening dat de verbale ringtone van Porgy Fransen dit jaar in de prijzen moet vallen.

Geweldig stuk met geweldige acteurs. De maniertjes, geluidjes en bewegingen waren allemaal even goed getimed en gebracht. De tekst was scherp en erg naturel.
Het enige minpunt was de manier waarop duidelijk gemaakt werd dat er een nieuwe dag begon. Dat kwam heel natuurlijk over.
(in de voorstelling die ik gezien heb werd Porgy Fransen vervangen door regisseur Matthijs Rumke)

Ik weet niet zeker of het een try-out was, maar ze deden wel alsof. Het was zo perfect dat je het in ieder geval niet kon merken. Goed gespeeld, geimproviseerd als er iets mis ging en ook goed gezongen.
Een perfecte NNT voorstelling, een combinatie van Muziek, Cabaret, Toneel en van humor en ernst.
Ook al gaat het veel over de vrouw en met name de seksuele behoefte van de vrouw, het is voor de mannen in de zaal ook een voorstelling om zeker naar toe te gaan, ook al dachten sommige vrouwen van te voren dat het niets voor hun man zou zijn.
Als het zo losjes gespeeld blijft worden, want het was de Uitmarkt voor 2 euro betalend publiek, maar als dat het geval is, is dit een van de betere voorstellingen van het seizoen.

Ik vond dit erg jammer. Waarom kiezen deze leuke jonge aanstormende acteurs zo’n warrige, moeilijke tekst als Licht van Gerardjan Rijnders? Wat moeten ze ermee? En wat moet het publiek ermee? Ik heb niet het idee dat dit een tekst is die nu nog relevantie heeft. Om de monoloog enigszins op te leuken lopen er ook nog 15 figuranten diepzinnig over het toneel heen. Wat dat toevoegt is mij totaal onduidelijk. Kies toch eens een fijn stuk dat ergens over gaat.

Hartstikke goede Romeo en Julia van jonge acteurs van de Wetten van Kepler. De tekst is teruggebracht tot een 100ste van de oorspronkelijke tekst. Het meeste wordt gespeeld in beweging en muziek. Dit sloeg erg goed aan bij het Lowlandspubliek. Mooi!

Ik moet toegeven dat ik na 10 minuten weg ben gegaan (net als vele andere bezoekers), dus over de rest van de voorstelling kan ik niet oordelen, maar dit was echt heel slecht. Oude krakers maken een voorstelling over oude krakers met muziek van zeer lage kwaliteit (en dat merkt het Lowlandspubliek maar al te goed). Of dit nog wat kan worden (premiere 28 sept), ik weet het niet…

Fantastische theater ervaring, hemelse muziek, heftigheid, multiedicipline!! multie theater. Festival Oude Muziek heeft gescoord met deze voorstelling.
En het seizoen is begonnen….wat komt er nog na deze??

In een prachtig sfeervol decor met fraaie plafonnières en hoge douchegordijnen badderen vijf vrouwen vijf kwartier. Op een sopraanstem die aria’s zingt beweegt een vrouw op kunstige wijze liggend in een badkuip. We zien vooral haar benen. Leuk. Even later verandert de muziek. Up-tempo arabesque . Een van de vrouwen krijgt een flinke schrobbeurt van twee andere vrouwen. Het is hilarisch. Dat de vrouw geen uitgerekte ledematen heeft na afloop, is een wonder. Op een bepaald moment staan vier vrouwen naakt op handen en voeten op de randen van vier badkuipen. De muziek is opzwepend. Het lijkt wel een ode aan billen, in deze pose het hoogst zichtbare lichaamsdeel van de vrouwen dat ook nog eens kronkelend beweegt. Het is prachtig om te zien. Het Hans Hof Ensemble ‘onderzoekt’ wat vrouwen hebben met de badkamer. Vooral zin in seks zou een conclusie kunnen luiden. Er trekken nogal wat erotiserende beelden voorbij. Dat is zeldzaam in het theater en dus een compliment. Toch kan choreografe Andrea Boll de spanning niet de hele voorstelling vast houden. Twintig minuten korter en het was een topper geweest.