Work in progress. Een hoop korte stukjes in alle hoeken en gaten van het Huis Artemis. Schrijvers en acteurs informeren hoe we denken dat het afloopt en hoe we het vonden. Sommige leuker dan andere, maar ik ga denk ik nog een keer kijken wat ze met ons commentaar hebben gedaan. Een stukje vond ik eigenlijk al af, Kim Zeeben als 90-jarige die haar pillen kwijt is, een snoepje. Voor de toegift moet je echt blijven hangen; Beckett zou stik jaloers zijn op de kernachtige scenes geschreven door de jonge auteurs, gelukkig doen de acteurs geheel recht aan deze pareltjes.

Prachtige jeugddansvoorstelling over imago en identiteit. Met lef en overtuiging gebracht door een groep van negen jonge dansers, vier jongens en vijf meisjes, ieder met een eigen bewegingsidioom waaraan recht wordt gedaan. Zowel de mogelijkheden als de beperkingen van de dansers worden in de choreografieen optimaal ingezet. Natuurlijk komt er wel wat bekende bewegingstaal voorbij, maar de overtuigingskracht van de jongeren overspeelt dat kleine gebrek volkomen. Goed gemonteerd, humoristisch en aandoenlijk, brutaal en verleidelijk. Ook de hier en daar nogal zwaar aangezette muziek wordt door het danstalent naar de achtegrond gedrongen. Een hoogtepunt van het festival dat nog maar drie dagen oud is.

Gweldige stem met heel veel mogelijkheden, zeer onderhoudend. Renee heeft de toekomst wat ons betreft.

ik vond het een mooie voorstelling.
het leek net ballet (ik weet niet of dat ballet was).
ik wil dat misschien nadoen.

De gezellige tentjes met de diverse voorstllingen missen we heel erg. Het festival terrein is nu echt verworden tot één groot terras, verder is er eigenlijk niet zo veel te beleven. Er zijn wel enkele straattheater voorstellingen per avond maar je moet wel persé op een bepaalde tijd op een bepaalde plaats aanwezig zijn. Van te voren is onvoldoende bekend wat de precieze aanvangstijden zijn van deze voorstellingen. Wij kwamen dus steeds te laat. En vorig jaar was het nog zo gezellig met onder andere “Het verkeerde beentje”, “Theatergroep Zonder Olga” en “CineCoupé”. Vernieuwen is leuk maar je moet de goede dingen niet weggooien. Jammer!
Edwin en Rosanne (trouwe Boulevard bezoekers).

Een in potentie intrigerende festivalvoorstelling in een prachtige opblaaskerk over een actueel onderwerp (het verlies van het vertrouwen in het geloof) wordt vakkundig om zeep geholpen door weinig geinspireerde acteurs. Ze lijken zich te storen aan de festivalomgeving, terwijl die juist de goede entourage is voor de thematiek: laten we ons door tomeloos amusement afleiden van waardevollere spirituele zaken? Wordt zelfs spiritualiteit amusement? Kom op Volksoperahuis: een beetje meer spirit.

Een hele spannende ervaring, bedankt!

Het was een snikhete avond in het gezellige Den Bosch. Ik was met mijn vrouw (en zonder mijn 2 kinderen) helemaal vanuit Alkmaar naar hier gekomen om de Boulevard “te proeven”. Toen viel ons oog op de poster van Renee van Bavel en zijn we voordat we terug naar huis gingen naar haar voorstelling gaan kijken. Warmbloedig was het zeker! Een band die stond als een huis speelde een scala aan prachtige nummers. Het ene moment temperamentvolle tango, het andere moment broeierige jazz. Een trompetist met humor, een drummer met ballen en een saxefoniste die me even deed slikken en mijn vrouw vergeten ;) Dit aangevuld met een swingende bas en ronkende piano. Zij begeleidden wat ik niet anders kan benoemen als de zangeres van de jaren 2000. Vergeet alles dat u denkt gehoord te hebben, want dit verrast, ontroert en maakt je meteen verliefd. Een persoonlijkheid die straalt met een stem die betovert!
Ik heb genoten!

Erg mooie performance! Er zat veel emotie humor en kracht in. Een aanrader!

een broerige zondag middag, zeg 30 graden celsius, tuig speelt zijn nieuwe voorstelling in een dor weiland, ideaal voor een beeldende theatervoorstelling rondom een roestig bouwwerk, traag, heerlijk met dit weer, komt de voorstelling op gang, duidelijk gebruik makend van de elementen, een hoge toren gaat dmv een waterrad en brandend draaiwiel omhoog. steeds hoger, hoger en op de top gaat de torenbewoner met een touw, traag swierend en zwaaiend naar beneden. geduld, het is een moeilijk begrip in deze tijd. maar tuig beeld het mooi uit; beter nog; het slaat aan. de voorstelling kabelt heerlijk voort en eindigt met de tekst; dit is het beigin. de cirkel is rond. mooi, estetisch en af. en dat voor helemaal niks.