Een zeer grote teleurstelling. Ik vond het beschreven concept veelbelovend, en verwachtte daardoor heel wat. Dramaturgisch was het echter een grote mislukkig. Als dansvoorstelling was het onder de maat (de spelers zijn duidelijk geen dansers), als experiment in lichaamsvervorming/ verlenging ledematen kwam het ook niet uit de verf, omdat de mogelijkheden te weinig werden uitgebuit. Bovendien was de illusie van verlenging nadrukkelijk afwezig, omdat de stelten niet verhuld waren in het kostuum, en daardoor geen geheel werden met het lichaam. De dierenimitaties konden mij zelden boeien; alleen de enkele “worm” die daadwerkelijk golvend over de vloer ging overtuigde, evenals de “koppoters” van twee spelers. Wat zeer aan het dierenkarakter afdeed was hetkrukkengebruik: ze werden vrijwel nooit als “voorpoten” gebruikt (om en om links rechts), maar echt als krukken (beide tegelijk). Er had veel meer ingezeten, maar het was te dun, te weinig, hier en daar te melig, te makkelijk.Overigens vind ik dit wèl het soort voorstelling dat op de Boulevard hoort te staan, ook al is het experiment mislukt: het heeft in principe de juiste mix van straattheater/performance/theater/spektakel/kunst. Bovendien voorziet het blijkbaar in een behoefte, want het grootste deel van het publiek was zeer enthousiast.

Op zich een fascinerend optreden, maar ik moest een tijdje inkomen omdat ik iets totaal anders had verwacht. Op zich klopte de omschrijving overigens wel toen ik het teruglas, wellicht speelde de plaats van programmering een rol. Jammer genoeg ging de muziek ten onder aan zeer slecht geluid, onder andere doordat de geluidstechnici erg slecht opletten. Een groot deel van de tekst blijf daardoor volledig onverstaanbaar voor me.

Erg aangename voorstelling. Een vrolijk verhaal, waarbij het overdreven acteerwerk (net) binnen de lijntjes blijft. Vermoedelijk speelt het auteurschap van de betreffende acteur hier een belangrijke rol. Onzin die boeit.Het geweldige mimewerk van de teddybeer verdient een bijzondere vermelding.

Aparte dansvoorstelling. Vooral in de eerste helft is het veel ideetjes spuien, teveel gestippel, te weinig voorwaarts. Gelukkig trekt dat in de tweede helft bij. Expressie van beide danseressen is erg goed, evenals het gebruik van de ruimte en de verbinding tussen decor en beweging. Een hele grote stap voorwaarts ten opzichte van de dansproductie van Productiehuis Brabant van 2001.

De ideale Boulevard-avond: theatrale, nostalgische, dansbare muziek in perfecte uitvoering; de sfeer van alle Boulevard-affiches wordt samengebundeld in geluid.

Een kermiskoers van een voorstelling: schreeuwerig en schel, waarbij sommige karakters gierend uit de bocht vliegen (El Dottore); andere zijn mooie typeringen (Julia). Sfeer sluit erg goed aan bij het onderwerp. Wellicht was een andere lokatie beter geweest dan deze wat klinische kleine zaal. Van mij had de vertelling minder historisch narratief mogen zijn, en meer op sfeer gericht.

Mooie, kleine, persoonlijke voorstelling. Een aardig concept, heeft niet een al te grote houdbaarheid maar voor een uur lang werkt het prima. In videoclip “rumble in the jungle” wordt het concept het best uitgewerkt.Het blijft alleen een beetje “filmpjes-plus”: leuke filmpjes maar de live-soundtrack voegt niet altijd al te veel toe, het wordt niet vaak echt theater. In zekere zin waren de filmpjes gewoon op televisie, zonder live-muziek, ook goed tot hun recht gekomen. Presentatie is overigens wel bijzonder charmant.

Waarom elk jaar zo’n slechte wijn. Al van een paar glazen barstende koppijn de eerste dag. Toen herinnerde ik me het weer, vorige jaren was dat ook zo!Inkopers, of Dommelsch, doe wat beter je best. Dit is een minachting van het publiek, zeker als je pretendeert een festival van niveau te willen worden. Dus volgend jaar zijn onze wijnverwachtingen HOOG gespannen!

Jarige Dré Wapenaar stond te glimmen van trots in zijn prachtige VierVleugelPaviljoen terwijl een hoosbui neergustste op het tentdoek. Het paviljoen zat stampvol met natgeregende mensen die zich voor het merendeel volledig overgaven aan de muziek van Simeon ten Holt uitgevoerd door de vier pianisten van het Bergen Kwartet. Ze stortten zich geconcentreerd op de hallucinerende compositie. Of het nu aan de wapperende wind om de tent of het neerstortende hemelwater lag, weet ik niet, maar het lukte me niet me over te geven aan de muziek. Als publiek gedroegen we ons voorbeeldig, zaten niet voortdurend te hoesten of met papierzakjes te kraken, dus daar lag het ook niet aan. Misschien was het toch gewoon de compositie die niet de juiste trancestemming teweeg kan brengen. Groot winstpunt: de Nederlandse concertpraktijk is een prachtig mobiel podium rijker. De vier ronde videoschermen vertonen de concentratie op de gezichten van de uitvoerenden in prachtige close ups. Ook van buiten is het programma goed te volgen. Bij mooi weer dan. Mijn God, wat viel er een water.

En het was leuk gisteravond! Bij ‘Liedjes aan de keukentafel’ binnen tenminste want buiten was het nat… aan het eind van de voorstelling (die een kwartier langer duurde dan aangekondigd) was ik nog steeds nat van de heenweg. Dus heb ik op de terugweg maar even een Boulevard shirtje gekocht.
Een heel leuk concept is het: ‘Liedjes aan de keukentafel’, allemaal jonge theater/muziek mensen (van verschillende opleidingen) die ieder een paar van hun eigen nummers doen en dat dan weer aan elkaar gepraat door Gerard van de Maasakkers. Je krijgt dus op een avond allemaal verschillende liedjes aangeboden, en daar zitten hele leuke tussen. Ook de sfeer op het podium was leuk, geen strakke show maar relaxed aan de keukentafel met hier en daar wat zenuwen, en wat gegrap, regelmatig een warme glimlach maar ook een volle lach. Want sommige liedjes waren echt grappig, terwijl andere weer ontroerend waren. Van sommige studenten dacht ik ‘meer!’, van anderen waren twee liedjes precies genoeg. Kort om een afwisselende avond. En als iemand nog een villa in Noord-Frankrijk heeft….