In tegenstelling tot mijn voorganger vond ik NiP erg geslaagd. Arthur’s stem had duidelijk een tijdje rust gehad, klonk nu beter dan de vorige keer dat ik ‘m hoorde. Sara was lekker aan het swingen en Kasper.. kan goed drummen :)
Van Kasper’s zang was weinig tot niets te verstaan, het viel ook een beetje in het niet bij de andere twee. Waar Arthur en Sara swingende muziek voortbrachten, bleef Van Kooten hangen bij liefdeslidjes.
Al met al, 4 geweien voor deze drie en een halve tomaat voor Kasper.

Behoorlijk vernieuwend! De acteurs treden met hun revolutionaire acrobatiek op verschillende niveaus dubbel en dwars buiten hun grenzen. Het geheel wordt fantastisch onderstreept met passende muziek, waarbij zelfs het decor op meesterlijke wijze gebruikt wordt. La syncope du 7 is hiermee goed voorzien van een stuk techniek en body. Het schouwspel ontbreekt echter te veel aan emotie. Buiten een paar onderdelen met onbegrijpelijke theatrale dans en een klein moment van voorzichtige genegenheid is er helaas weinig verhaallijn te ontdekken. Gelukkig maakt de kleine acteur in spijkerbroek het stuk hier en daar wat minder abstract. Het eindoordeel komt hierdoor op twee geweitjes en één tomaatje…..

Echt te lekker om naar te kijken! Heerlijke muziek goede zang, en ook nog leuk theater. Een verademing op de parade 2003! Lekker is maar ene vingerlang ons moeder!

Ik zit er bij en kijk er naar. Maar het doet me niks… Geen moment geroerd, geen moment overtuigd. Tekst, tekst, tekst. Vlaams door Hollanders. Met een zich continu versprekende Rogier Schippers, en een tergend overdreven Hans Maas. “Wat heeft de kunstenaar hiermee bedoeld?”, zong MMGT ooit. Vroeg ik me hier ook af. Gewei voor prachtige tegels op de vloer.

Wanneer houdt Nederland op om te klappen voor middelmatige cliché-achtige cabaretteksten. Wanneer gaan impressariaten eindelijk eens voor kwaliteit (van de artiest) in plaats voor de kwantiteit (van het publiek). Hoeveel van deze onbelangrijke ‘artiesten’ krijgen nog de kans om kostbare optredens in te vullen met deze misleidende ‘kunsten’. Ik heb weinig hoop na het zien en beluisteren van ‘Nederland in Panama’in de Operatent op 10 augustus. Jammer dat een wild en origineel talent als Sara Kroos in dit kader optreedt.

Geen slechte voorstelling, maar ik voelde me wel een beetje een indringer op een Molukse, pardon: Ambonese aangelegenheid. Vergeten stuk Nederlandse geschiedenis, maar het blijft wel erg van hen.

Spannende tocht door Den Bosch. Wat een hoop ruimte is er toch in zo’n stad, kijk maar omhoog. Ik kreeg niet echt de hoogtevrees-ervaring waar ik andere bezoekers over hoorde, maar af en toe had leken de voorbijzoevende gevels wel op het uitzicht uit een lift. Geluidsdecor was mooi, en de tekst schattig, maar niet meer dan dat. Benieuwd naar hoe het ‘s avonds is.

Vijf vrouwen vieren het badritueel. De sfeer is exotisch en de temperaturen ook. Zo af en toe lijkt Theater Bis meer op de Scala dan een vlakke vloer in Den Bosch. Het publiek smelt weg van de hitte, waaiers worden veelvuldig gebruikt, we luisteren naar Callas en als het heel mooi is wordt er geklapt. Gelukkig past het goed bij de voorstelling, maar toch tomaten voor de klimaatbeheersing van Bis. Ook een tomaat voor de techniek, komt misschien door de hitte, maar cd sloeg mij te vaak over. Af en toe is de voorstelling heel mooi voyeuristisch, maar slaat mij te vaak ver door naar plat en is iets te lang. Gewei voor de prachtige scene met ‘I put a spell on you’, die komt in mijn Favoriete theatermuziekjes 2003-MP3 folder.

Een relatie wordt na vijftien jaar soms een sleur. Een voorstelling over deze sleur wordt al gauw een beetje saai. Fraaie projecties en geluidseffecten kunnen niet de beperkte diepgang van dialogen en spel verhullen.

het was heel spannend, en grappig.
als je in een spiegel keek zag je neus wit.
en in het begin moest je aan een bloem ruiken (daarom dus)