Toverlantaarn is natuurlijk prachtig en als het live in het theater gebeurt is dat altijd leuk. Toch een stomme voorstelling. Het blijft erg anecdotisch (en toen en toen), uitspraken over televisie en pc blijven in de lucht hangen. Wat de makers op de vloer doen is weinig theatraal en omdat het allemaal zo donker is, kun je weinig zien van het fröbelen. Er worden leuke dingen geprobeert, maar de projectie, geluid, het is allemaal een beetje slordig, net als het einde.

De kinderen, 5 dames vonden het stuk voor stuk erg vermakelijk. Leuk en erg kindvriendelijk gedaan. Er is duidelijk veel zorg besteed aan het omzetten van avond voorstelling na kinder matinee. Ook de toegangs prijs vonden wij prettig.
Van ons en de dames in kwestie een dik compliment

Na een aarzelend begin met een hoog piep-jan-knor gehalte ontwikkelde de muzikale performance van Erwin Stache zich tot een hilarische muzikale telefoonconferentie tussen de zingende wereldculturen. Hij kreeg de volle Statenzaal van het Noordbrabants Museum met zich mee, totdat hij na drie kwartier alle stekkers eruit trok. Hij komt terug tijdens het festival November Music (9-22 november). Gaat erheen en zet uw eventuele beginergernissen opzij, om uw mee te laten voeren op een vreemde geluidstocht. Muziek op een steekkarretje!

Is er ook een “Gouden Gewei”-verkiezing? Sicilian Sisters is genomineerd en is wat mij betreft de rechtmatige winnaar! Een fantastische voorstelling door drie ontzettend leuke dames die hun rol tot in de kleinste details prachtig uitgewerkt hebben. De voorstelling zit vol heerlijke ingerediënten (humor, drama, Italië…) en zo ook het voedsel (ook niet geheel onbelangrijk)…. Bewondering!

Drie jonge actrices die net afgestudeerd aan de Arnhemse Toneelschool zo’n vorm van ‘theatereten’ (variant op Remco Campert’s term ‘leeseten’) weten te creëren, wekken veel bewondering. Actrices met persoonlijkheid, absoluut heerlijke Italiaanse gerechten en een tragikomisch verhaal. Mooie balans tussen plezier, ontroering, lol en smaaksensaties!

Indrukwekkende voorstelling, met creatieve elementen en humoristische inslag. Complimenten aan de maakster, de spelers en de tekstschrijfster. Duidelijk herkenbaar de typisch mannelijke en vrouwelijke reacties. Monologen waren iets te lang, maar over het algemeen was het een voorstelling die bleef boeien, je meesleepte en op het einde de tijd gaf om te verwerken. Ga kijken!

Desert trip - Glas water bij de entree - dat zal er heet aan toe gaan - of symbool voor - Storm in een glas water (Desert storm) was mijn gedachte bij aanvang. Mooie intro, maar waarom zo lang? loom en langzaam ontstaat een broeierige trage sfeer van ontdekking en aftasting. Prachtig is het beeld van opzwiepend zand.Dan, eindelijk is er passie - er onstaat een moment van spanning / verwachting (ze hebben iets met elkaar)Illusie? -fata morgana? of hangt alles als los zand aan elkaar? In alle elementen voel ik de hitte aanzwellen zodanig dat het voor mij ondraaglijk dreigt te worden.Scheurende, schurende klanken ( hoeveel decibel kunnen mijn trommelvliezen aan?). Ik zie zwetende druk bewegende lijven maar wat ze met elkaar hebben en het waarom, ontgaat me totaal. Wat mij betreft mag het afgelopen zijn, ik vind het verblijf in deze -desert- niet fijn en voel dat ik dreig te flippen op deze trip. Koperen ploert - rauwheid in muziek - schuurpapier en bonkend hardboard is wat rest. Ik voel dat er met veel passie en energie aan deze voorstelling is gewerkt en het is knap dat je het voor elkaar krijgt om het publiek mee te zuigen in deze op zichzelf zinderende voorstelling, als dat uitgangspunt was, dan hebben de makers hun doel bereikt. Met een stevig opkomende hoofdpijn verliet ik de ruimte en kwam mijn belofte om direct na afloop in het media-cafe mijn mening kenbaar te maken, niet na.

Op tweederde van de voorstelling realiseer ik me pas, waar we naar zit te kijken; een knap staalje ingenieus verweven dans en muziek. In de plotselinge muzikale stilte en de verstilling in de beweging, die me bijna voorover doet vallen, komt de beklemmende sfeer van een woestijn als een verstikkende gek makende deken over het publiek.
De voorstelling is al begonnen als het publiek binnen komt, al hoor je dat bijna niet, want wind is niet direct een show element. Maar nu wel. En in de verte ontward zich het silhouette van een celliste in de bergen, of bij slapende kamelen, of een stad met een minaret? Dat kan interessant worden als met dit soort elementen gespeeld gaat worden. En dat gebeurt in de hele voorstelling, waar met tijd en ruimte gespeeld wordt. Waar het ‘zonlicht’ echt even pijn doet aan de ogen. Vanuit een minimaal begin wordt langzaam gewerkt aan een hypnotiserende draaikolk van geluid en beweging. In een dynamisch cresendo tot de manische lach aan het eind. En dan zijn we slechts een uur verder in tijd, maar het lijkt veel korter, of langer.
Zowel de dans als het geluid draaien om elkaar heen om vanuit een schijnbaar losse abstractie samen te smelten tot een hechte choreografie. Om vervolgens ieder hun eigen weg weer te gaan. In detail, maar ook in de grote bewegingen. Of door de zanger/performer, die ineens water komt halen. Je kunt de danseres volgen, of de jonge knaap, een muzikant of weer terug naar de de twee mannen, die als verwarde woestijn muizen over het dansvlak kronkelen. Veelzijdig en complex wordt je meegezogen in een spel in de woestijn.
Wat Bertolucci niet lukt met zijn verfilming van Paul Bowles Sheltering Sky (een vlakke vakkundige wetmatige vertelling), en waar Bowles zelf (had hij niet beter over een stad kunnen schrijven?) ook moeite mee heeft, lijkt nu wel te lukken; een woestijn is verstikkend, hallucinerend, verwarrend en normen en alles, waar we hier en nu mee te maken hebben, bestaan niet meer.
Desert Trip is geen gemakkelijke voorstelling, maar dat is prettig. In een festival waar overwegend hapklaar fastfood voorstellingen worden getoond, is een voorstelling met diepgang en onderzoek, experiment en lef, een verademing. Pas de volgende dag realiseer ik me wat ik allemaal heb gezien en gehoord. En zie ik de details van de dans en echoen flarden muziek nog door mijn hoofd.
Eindelijk weer een voorstelling waar je welhaast eindeloos inspiratie uit kunt putten.

over desert trip moet je niet schrijven, je moet er naar toe gaan, en vanavond wordt je die kans in elk geval nog geboden. ik hou niet van verhalende dans - en mijn oordeel daarover is door deze voorstelling niet veranderd. Dans kan mij niet - zoals andere kunstvormen dat wel kunnen - meeslepen, het geeft mij geen esthetische ervaring. Ik heb bewondering voor hun uithoudingsvermogen en zie ook echt mooie stukken erin - hoe de minnaar de vrouw besnuffelt bijvoorbeeld, dat is het mooiste, en waarschijnlijk niet toevallig het intiemste gedeelte van de dans. Met de marionet-achtige en spastische houdingen kan ik niks, en dat geldt de meeste grootse gebaren ook. En het uitgebeelde verhaal, de vrouw die van haar eigen man wordt ‘afgenomen’ waarop haar man haantjesgedrag gaat vertonen tegenover de minnaar, vond ik niet passen bij de progressiviteit van de productie als geheel. Naarmate het verhaal minder wordt, wordt voor mij dan ook het geheel beter. In dans en verhaal zitten mijn tomaatjes. De muziek, en het samengaan van muziek en dans, is echter goed gelukt. De muzikanten zijn geweldig, de stem van de zanger is weergaloos, de celliste is echt een topper: ze zingt en speelt zelfs tegelijk, ze weet ongelooflijk goed alle muziekstijlen overtuigend neer te zetten, de overgangen in de muziek zitten heel goed in elkaar. Bij de muziek merk je ook dat er veel meer diepgang in het geheel zit dan je na 1 voorstelling op kan merken, deels omdat ik in elk geval lang niet alle teksten helemaal kan volgen, deels omdat je soms niet in de gaten hebt wat er precies gebeurt - er wordt bijvoorbeeld on stage opgenomen en even later afgespeeld - dat zit echt mooi in elkaar. De aansluiting met de dans roept hier en daar vragen op - bij het voorlezen van de gebruiksaanwijzing bijvoorbeeld- maar juist doordat je daar een deel van opvangt, ga je op zoek naar de samenhang die er, beste Rinus, zeker wel is, maar die niet helemaal aan de oppervlakte duidelijk is. Al met al is het als geheel goed, maar niet overweldigend. mijn vraag aan Van der Ham is dan ook: waarom een co-productie met theater of dans… jouw muziek heeft op zichzelf meer dan genoeg te zeggen!

Blote Mien is een wervelend theaterspektakel waar twee zussen elkaar verwijten een leven te leiden van alleen losse eindjes. Twee totaal verschillende zussen proberen desondanks toch iets voor elkaar te betekenen. Het vieren van een ongewilde 40e verjaardag is een prachtige aanleiding. Beide bulken van ingetogen cynisme. Ze beschimpen en omarmen elkaar. Uiteindelijk komen ze emotioneel en spiritueel niet dichter bij elkaar. De actrices zijn er fantastisch in geslaagd om twee elkaar niet begrijpende zussen neer te zetten. Een aanrader.