Wij vonden de voorstelling in tegenstelling tot de indruk die gegeven is in het brabants dagblad maandag jongsleden geweldig! De combinatie van licht, geluid, mimiek en de omgeving maakte deze voorstelling tot eindelijk iets unieks zoals wij, oerolgangers, gewend zijn. Lunatics ga zo door! houdou wa, groeten van twee zoete lieve gerritjes.

voorstellingen als deze mogen vaker te zien zijn op de boulevard. op deze manier maak je kennis met andere vormen van (dans) theater. Muziek en dans waren prachtig verweven. de celliste speelde geweldig.de danseres had een fantastiche uitstraling. een aanrader.

Ik vond dit een erg geslaagde voorstelling. Het duurt even voor je erin komt, maar dan zit je er ook goed in, in de verhalen van vijf vreemde vogels uit Los Alamos en een talkradiohost. Een goede vondst om de personages om de beurt te laten bellen naar de radioshow en hun verhaal te laten vertellen. De vermenging van bandleden met acteurs werkt erg goed: ze passen goed bij elkaar. De muziek ondersteunt de actie ook heel goed (en andersom). Iedereen speelt op een mooie manier door elkaar heen. Fijn is dat de acteurs erg goed kunnen acteren en ook een beetje kunnen zingen/spelen en de bandleden erg goed kunnen spelen en ook een beetje acteren. Een voorstelling waar je je vrienden mee naar toe kunt nemen.

Op vijf minuten lopen van de drukke Corridor kom je in de Orangerie terecht in de contemplatieve sfeer van het Mesopotamië van 1000 voor Christus. Het is een nogal onzijdige, bespiegelende wereld, dit zangstuk van Paul Frankhuijzen. Prachtig gezongen door bariton, alt en koor en gespeeld door het blokfluitkwartet en het best te beluisteren met je ogen dicht, zodat je buiten jezelf treedt en ook buiten de muziek, in de tonen van de vergetelheid.

De vooorstelling begint leuk, in het eerste kwartier worden de personages aan het publiek voorgesteld en zit er vaart in de voorstelling.
Ik had alleen het gevoel dat het daarna een beetje stil bleef staan. Het idee van de voorstelling was er, maar er is daarna niet echt meer op “voortgeborduurt”? Jammer, ik denk namelijk dat er meer uit te halen was!

Inderdaad, een leuke voorstelling om zo tegen te komen op de boulevard. Leuke types, Hendrik en Jan, droge humor, geen moeilijk gedoe maar leuk gevonden items. Ze stoten niemand tegen de borst, als je vooraan zit is het even opletten, maar geen hoge schaamfactor nodig…

Een mooie en leuke voorstelling over het leven van Fien de la Mar.
Elskes mimiek is super, het past helemaal bij haar rol die ze neerzet. Een paar geweitjes voor haar mooie “schakels”, ze gaat van moment naar moment en hoe ze deze overgangen maakt is verschrikkelijk knap!

Het is zover: de festival-moeheid begint toe te slaan en ik viel een beetje in slaap tijdens deze voorstelling. Dat betekent helemaal niet dat ik het slecht vond: integendeel. Het verhaal over de Watersnoodramp wordt mooi verteld en de acteurs praten behoorlijk goed Zeeuws (dan valt je ineens op dat je dat nooit hoort op het toneel) en af en toe voelde het net als bij mijn grootouders thuis. Toch een tomaatje: bij grote emoties vloog de voorstelling een beetje uit de bocht.

Een hele goede samenwerking tussen deze twee jonge groepen! Niet alleen het spel en de muziek goed, maar dus ook hoe deze twee met elkaar in verband gebracht zijn.
Ook van de locatie wordt heel goed gebruik gemaakt. Mooie beelden ontstaan hierdoor!
Gaaf, ga zo door! De volgende keer kom ik weer kijken!

Boeiende voorstelling. sterke acteurs. mooi decor. Ondanks dat de acteurs zich steeds tot het publiek richtten en in monologen praatten, bleef ik geboeid. De zwager die halverwege het stuk binnenvalt brengt een belangrijke wending. Ik ben het niet eens met de recensie in het Brabants Dagblad dat de zwager beter geschrapt had kunnen worden. Als toeschouwer weet je niet of je nu wel/niet moet/mag/kan lachen. De ijzige kille sfeer van het stuk wint het (bijna) van het tropisch klimaat in de zaal.